Kirkjuritið - 01.11.1963, Side 5

KIRKJUBITIÐ
387
„Mitt andans skrúð, það var skorið af þér;
sú skyrtan bezt hefur dugað mér“.
Stundum er það líka ósk foreldra og einkum móður, sem veld-
ur því, að sonur þeirra verður prestur án þess að liann geri sér
ljóst, að það sé köllun hjarta síns. Ég hef heyrt ýmsa presta,
einkum af eldri kynslóðinni, halda því fram, að þeir liafi ekki
lesið guðfræði og gerzt prestar af Jiví að Jní langaði beinlínis til
þess, heldur til þess að láta draum móður sinnar rætast eða þá
af J>ví, að fjárafla skorti til framhaldsnáms erlendis. En ég lief
engan Jiekkt, sem iðraðist Jiess eða hafi orðið minni maður fyrir.
Prestsstarfið á sér sín laun í sjálfu sér og uppsprettulind lífsfyll-
uigar, ef Jiað er stundað með staöfeslu og trúmennsku, og laðar
trúna fram til lifandi vitnisburðar, ekki sízt ef á bak við stend-
ur bæn trúað'rar móður og velviljaðra vina.
Kristileg áhrif utan heimilis geta og oft leitt til Jiess að löng-
un til prestsskapar lælur til sín taka. Á Islandi er tæplega um
slík áhrif að ræða innan skólanna. Að minni hyggju eru álirif
l)eirra í allflestum tilfellum neikvæð. En liins vegar liafa margir
islenzkir prestar mótast í KFUM, hafi }>eir á námsárum sínum
átt þar andlegt heiinili, eða með öðrum hætti orðið fyrir áhrif-
«m þaðan. Auðvitað liefur guðfræð'inámið sitt gildi, en þó ætla
ég að liáskólinn móti stúdenta menningarlega frekar en trúar-
lega og hafi yfirleitt ekki úrslilajjýðingu fvrir trúarlíf Jíeirra.
Hið' fræðilega gengur fyrir. Hið uppbyggilega verður útundan.
Enda les maður ekki guðfræði til þess að öðlast trú, en trúaður
stúdenl les guðfræði til Jiess að uppfræðast í þeim tilgangi, að
það auki honum trú. En í því efni er guðfræðin sjálf tvíeggjað
sverð. Hún getur annars vegar liafið trú Tings manns í liæðir
yonarinnar og vaxtarins, hins vegar getur liún líka leitt til von-
leysis og trúleysis. Einkum er það algengt á öðru og þriðja náms-
ári, að guðfræðistúdent geti svimað í öllurn þeim öldugangi
ólíkra guðfræðiskoðana í fortíð og samtíð, sem um liann leikur
°g finnist eins og félaga mínum einum sem liann gangi í fúa-
ntýri og finni engan botn. En ungur maður, sem er fullviss um
köllun sína og fastákveðinn að gerast prestur, varðveitist í trú
sinni, því að liann veit, að guðfræði kemur og fer, en trúin,
vonin og kærleikurinn varir.
Áu er guðfræðináminu lokið’ og embættisprófi náð. Hinn ungi