Kirkjuritið - 01.11.1963, Blaðsíða 14

KinK.iuiiiTin
396
æviloka, þó að samhengi kristinnar trúar í sögu og samtíð varð-
veitist í kennimennsku prestsins og kristnihaldi safnaðarins,
J)ó að opinberun Guðs bæði í sköpun og frelsun og lielgun,
hoðuð í ijósi Bihlíunnar, veiti blessun og kraft, þá er þó eftir
að minnast einnar uppsprettulindar í kristnilífi kennimanns. En
Jiún er sjálft samfélagið við Guð í bæn og íliugun, ekki aðeins
með söfnuðinum á helgum stundum í liúsi Droltins eða innan
vébanda heimilisins á kyrrlátum lielgikvöldum, heldur í ein-
rúmi líka að loknu dagsverki eða livenær sem hugurinn girnist
og tóm er til. Þess er öllum J)örf og því fremur prestinum, sein
áhyrgð lians er meiri og annir fleiri. Það er sálfræðileg stað-
reynd, sem ég ætla að flestum prestum liafi skilizt, að |)ví fleira
fólk sem maður umgengst, J)ví meira sem maður Jiarf að fást
við félagsleg vandamál eða einkamál fólks, því meiri })örf fyrir
að vera einn, J)ví Jengri tíma skal laka til þess að endurnærast
við blessun liinnar liljóðu bænar, uppsprettulindina tæru og
djúpu. „Við þennan brunninn J)yrstur dvel ég, J)ar mun ég nýja
krafta fá“. Sé maður sem prestur þreyttur og þrekvana, er þrauta
ráðið að liverfa til einverunnar og bænarinnar til þess að af-
þreytast við uppsprettn liennar, fá þar daglega fyrirgefnmg
syndanna og styrkjast í krafti lieilags anda til starfs. Því segu'
Hallgrímur Pélursson, íslenzka sálmaskáldið alkunna:
Bænin má aldrei hresta þig
l)úin er freisting ýmisleg
])á Jíf og sál er lúð og ]>jáð
Jykill er liún að Drottins náð.
Þannig verður J)á náðin lians, þegar allt kemur til alls, fruin-
liviit og aðalálirifavaJdur og uppspretta alls árangurs í kristm-
lífi kennimannsins.
hiiiV cr ])f‘tra uá sannleikiirinn valdi hneyxlumim ea aiV liunn sé ósagiVlir‘
— Hieronymus■
SnúiVu Jiér niót sólinni op )>» sériVu ekki skuggunn. — Helen Keller.