Kirkjuritið - 01.11.1963, Blaðsíða 22

404 KlltKJUUITlU
semilir Davids Pollocks, sem telur sig „vísindalegan mannúðar-
sinna“:
1. Telur liann vísindi og kristna kenningu ósamrímanleg.
Guð á enga stoð í vísindalegum skilningi. Ekkert í vísindunum
styður tilvist sálarinnar né „liiminsins“. Lífeðlisfræðin getur
gert viðhlítandi grein fyrir „leyndardómi lífsins“.
2. Siðfræði kristindómsins liafi ekki aðeins reynzt á sandi
byggð, heldur leiði hún oft til ills.
3. Kristin guðshugmynd sé afar ógeðfeld, þar sem kenna
verði Guði allt illt í veröldinni, sé liann alvitur og almáttugur.
Eins beri liann ábyrgð á djöflinum, sem sé fallinn engill. Verði
]>að ekki samrímt því að hann sé kærleikurinn.
4. Kirkjan sé höfuðvígi afturhaldsins „íhaldsflokkurinn i
sunnudagafötunum“.
5. Auðsöfnun kirkjunnar komi ekki heim við ráðið, sem
frelsarinn gaf ríka unglingnum.
6. Kirkjan rísi öndverð við umbótum og endurskipun á öll-
um sviðum; berjist gegn hjónaskilnuðum, takinörkun barn-
eigna, frjálsræði manna til kynvillu.
Ennfremur: Trúarreynsla sé aðeins eitt af algengum sálfyrir-
bærum. Kristnar játningar komi yfirleitt í bága við heilhrigða
skynsemi.
Kristin trú beri heldur ekkert af mörgum öðrum trúarbrögð-
um og sé í einu orði sagt alveg úrelt.
Ekkert af Jiessu er nýtt af nálinni. En kristnir menn og
kirkjuvinir eiga ekki aðeins að geta tekið þessu og öðru, sem
um þá er sagt. Þeim á líka að vera auðvelt að hrekja það.
Það er miklu algengara erlendis en hérlcndis að trú og kirkju-
mál séu þrautrædd frá ýmsum liliðum. Og sá tími fer í hönd að
vér liöfum líka þann háttinn á.
Safnaðarsöngurinn
Kirkjukórarnir liafa ómetanlega þýðingu og leysa mikla
þjónustu af liöndum af frábærum áliuga. En enn vantar mikið
á að safnaðarsöngurinn sé almennur í kirkjum vorum. Það er
gamalt og nýtt umkvörtunar- og hryggðarefni. Víða er eitthvað
gert lil úrbóta: úthlutað sálmabókum til kirkjugesta og þeir