Kirkjuritið - 01.11.1963, Blaðsíða 24

406
KIUKJURITIÐ
aldri. Biblíxisögiir eru kenndar í barnaskólunum eins o<í al-
kunnugt er.
Altarisgöngunui ]iarf |>ví ekki að fresta fram yfir ferm-
ingu sakir fákunnáttu barnanna. Og ]iað er mikið vafamál
livort þessi siður er æskilegur.
Fyrst ber þess að gæta, að börnin ætlu ef til vill að fermast
einu til tveim árum fyrr en gert er. Þau eru bráðþroskaðri nú
en áður og um tólf ára aldurinn verða nú mestu vorbyltingarn-
ar hið innra með þeim flestum.
Vér prestarnir höfum reynslu fyrir því, að erfitt er að fá
meginþorra barnanna á „barnasamkomur“ eftir 10—12 ára
aldur. Þá þykjast þau vera orðin of gömul. Eiga ekki lengur
samleið með „smábörnum“. Og þá fer svo miklu fleira að kalla
til þeirra utan að og trufla tilfinningar ]>eirra en þangað til.
Þau eru ekki lengur jafn opin fyrir trúarboðskapnum og kristi-
legum áhrifum.
Ég bygg að 8—12 ára börn mundu oft ganga til altaris í miklu
meiri helgihug, en margir nýfermdir unglingar eða fullorðið
fólk. Þeim væri þá einnig eðlilegra og Ijúfara að krjúpa við
gráturnar ásamt foreldrum sínum. Og ef það gerðist árlega frá
því að þau væru bráðuug, mundi ]>að frekar verða þeim að
ljúfum sið alla ævina.
Hvað vinnur þú kirkju þinni til þarfa?
Lútber sagði með réttu að allir kristnir menn væru prestar:
vottar trúar sinnar, þjónar kirkju sinnar.
En innan kirkjunnar eins og því miður í flestum félögum
varpa allt of margir öllum ábyggjum á fáeina meðlimi og kref j-
ast af þeim alls starfsins að kalla. En þá verður kirkjan eins
og kalið tún eða vesældarlegar skógarleifar. En hún á að vera
eins og grænn akur.
Allur þorri manna vill að kristni haldist í ]>essu landi og
móti núlifandi og komandi kynslóðir.
En bvað' gerir þú, lesandi góður, til þess að það sé eða verði?
Leggur þú fram til þess fé eða starf? Ég veit að þú greiðir
kirkjugjöldin með glöðu geði.
En liitt er mér hulið bvort þú hugsar verulega um það live