Kirkjuritið - 01.11.1963, Blaðsíða 6

K1 tt K J l K I T11)
388
maður stendur enn á vegamótum. Sá á kvölina sem á völina: Á
liann að gerast prestur eða velja sér önnur verkefni. Margur
liefur í slíkum sporum l jáft' eyra spurninguin efans: Hef ég
nauðsynlega liæfileika? Er mér gefin sú gáfa náðarinnar að geta
flutt fagnaðarerindið á þann veg að á það verði lilýtt? Á ég það
Iiugrekki, sem þarf til þess að bjóða tízkuskoðunum og tíðar-
anda byrginn? Mun trú mín duga í þeim erfiðleikum og vanda-
málum, sem prestsstarfið liefur í för með sér? Margir eru þeir,
sem geta, Guði sé lof, gefið við þessum spumingum jáyrði von-
arinnar. En þeir ganga samt út í starfið og stunda það með stöð-
ugum ótta og ugg hins titrandi lijarta, sem viðurkennir vanmátt
og ófullkomleika, en vona á Guð, að liann geti þrátt fyrir allt
notað bæfileika þeirra í þjónustu Guðsríkis. Að minni liyggjn
og reynslu mun ungur prestur komast fljóllega að raun um að
áferðargóðar, jafnvel snjallar predikanir nægja ekki til þess að
laða fólk til kirkju, bvað þá trúar. Vonbrigði verða því hlut-
skipti flestra, bafi þeir trúað á hæfileika sína.
Því betur munu þeir ekki margir sem verða prestar, af því að
þeir Jiafi liaft trú á trú sinni. Ég minnist ungs stúdents, sem
orðaði afstöðu sína á þessa leið: „Ég veit ekki, hvernig það er
með trúna, en ég ætla samt að verða prestur, ef ég gæti lijálpað
söfnuðum mínum til þess að Jifa eins og menn“. Það er liugsjon
fyrir sig, en getur ekki rætzt án Guðs,
„Án Guðs náðar er allt vort traust
óstöðugt, veikt og lijálparlaust“.
Og fyrir Guðs náð liefur margur ungur prestur, sem lióf starfiði
veikur í trú en vonsæll í liugsjónum, komizt til trúar. En sæli1'
eru þeir, sem urðu prestar í krafti köllunar sinnar; Þeir truðu,
þess vegna töluðu þeir.
Og loks eru þeir, sem taka persónulega og félagslega afstöðu
og spyrja sjálfan sig: 1 livaða stöðu get ég bezt þjónað, bæði
mínum eigin ábuga og alþjóðalieill á andlegu sviði. Til eru þeir,
sem liafa mesta löngun til samfélags og sáluneytis við annað
fólk og vissulega gefur prestsstarfið óteljandi möguleika til þess-
Séu þeirri löngun samfara bæfileikar til forystu og þjónustu 1
senn og samúðarskilningur, verður slíkur maður sem prestui
aldrei einn, livorki í kirkju né utan. Hins má liann gæta að