Kirkjuritið - 01.11.1963, Blaðsíða 7

K1 R KJ UR I T1 D
389
persónulegar vinsældir í starfi eru eitt og preslslegur árangur
annað. Sumir íslenzkir söfnuðir liafa svo mikla tillmeigingu til
að dá sína presta að manndýrkun mætti kalla.
Að ] íessu atliuguðu, hvaða ástæður og livatir 1 iggi til ])ess að
ungir menn gerast prestar, kemur til álita það, sem helzt liefur
áhrif á trú og líf og starfsárangur prestsins hæði til góðs og ills,
jákvætt og neikvætt. Margt kemur þar til greina, en þó eink-
um fernt, sem mér finnst umtalsvert: söfnuðurinn, starfsbræð-
urnir, prestsheimilið og straumar í andlegu lífi samtíðarinnar.
Svo er frá sagt, að í stórum söfnuði vestur í Ameríku, sem
vantaði prest, væri sá valinn, sem minnst var þekktur, ungur
kandidat og óreyndur, enda þótt um væri að velja þekkta pre-
dikara og reynda presta. Aðspurður Iiverju það sætti, svaraði
safnaðarstjórinn: „Við hérna kjósum mann og gerum úr honum
hlerk“. Því miður er þessu óvíða þann veg liáttað og sárafáir
söfnuðir, sem geti lirósað sér af því að kunna að gera klerk úr
manni. Að minnsta kosti mundu þeir teljandi lijá oss á Islandi.
Flestir munu verða prestar án safnaðar og verða sjálfir að skapa
sér söfnuð úr einstaklingum. Safnaðartilfinning er óvíða fyrir
hendi. Þýðing kirkjunnar fyrir þjóðfélagið flestum óljós. Opin-
Ferun Guðs fyrir sumum fólgin í fegurð náttúrunnar frekar en
persónu Krists og kristnu siðgæði ruglað saman við samvinnu-
liugsjón í pólitískri merking, að ég ekki segi algjörlega sam-
samað félagslegri afstöðu einstaklingsins. Það er ekki beint upp-
Örvandi að hefja prestsskap í slíku andlegu umhverfi, ])ar sem
l'ákmenntaleg áhrif raunsæisstefnunnar höfðu gegnsýrt hugs-
sun manna og afstöðu til kirkjunnar. Við slíkar aðstæður er
ungum presti þörf mikillar staðfestu trúar, þolgæðis í bæn og
v°nar, að hann gefist ekki upp og einangrist frá söfnuðum sín-
um. En hvíli kristnilíf hans á föstum grunni, er engin liætta á
ferðum. Kristinn og bjartsýnn baráttumaður heyir sitt stríð á
tvennum vígstöðvum, við tómlæti safnaðar og fordóma fólks-
ins annars vegar og við sjálfan sig og eigin vankanta liins vegar.
Hann glímir eins og Jakob forðum við Guð og segir: „Ég
®leppi þér ekki fyrr en þú blessar mig“. Það er ekki hægt að
i'efja prestsstarf með háum hugmyndum um sjálfan sig eða
miklum vonum um viðbrögð safnaðar. Knúinn af kærleika
Hvists og bundinn af orði Guðs skal kristinn kennimaður vera
°íí vinna, án tillits til metnaðar sjálfs sín eða mannaskoðana.