Kirkjuritið - 01.11.1963, Blaðsíða 8

390
KIItKJlIIUTIÐ
Og einn góðan veðurdag kann að því að koma, að söfnuðurinn
liafi tekið jákvæða afstöðu til prests síns og fagnaðarerindisins
og finnist visst öryggi í því fólgið að vita einhvers staðar örugga
trú enda þótt þeir eigi sjálfir við ýmsa örðugleika að slríða í
sambandi við sína eigin trú og margvíslegar efasemdir og annar-
legar kenningar eigi greiðan aðgang að liuga þeirra. Þeir eru ti 1
sem heiðnar hugvekjur lialda, en hyggja þó gott að til er kristin
kirkja, sem hyggir á bjargi aldanna. Þeir eru til sem gleðjast
yfir hinni góðu játningu skáldsins um þann lijartans vin, sem
lijarlað þekkir, þótt þeir vilji ekki með eigin orðum viðurkenna
liann. Hjá flestum og þá ekki sízt þeim er fjarst standa, gætir
tilhneigingar til þess að liugsa sér prestinn fullkominn mann
eða gjöra til lians strangari kröfur en venjulegra manna. Það
er að vísu eðlilegt en liins vegar ómögulegt. Prestur er enginn
engill frekar en annað fólk heldur maður eins og aðrir menn.
Sú staðreynd kann að stríða gegn óskum bæði prests og safn-
aðar. En reynslan sýnir að þetta kemur sjaldnast að sök. Söfn-
uður sem lærir með árunum að elska sinn prest, virða sinn
prest og hlusta á sinn prest, lærir jafnframt að taka hann eins
og liann er: Þjónn orðsins, sem boðar fagnaðarerindið ekki síð-
ur sjálfum sér en öðrum; vígður til þess að veita sakramenti
kirkjunnar, en sjálfur njótandi þeirrar söniu náðar og aðrir
sem í þeim felst. Þannig lærist presti og söfnuði að standa sani-
an undir merki náðarinnar og trúarinnar á Guð föður, Drottin
Jesúm og anda helgan, ekki í krafti fullkomleika síns, heldur
þrátt fyrir ófullkomleika sinn og einmitt vegna lians.
Annar áhrifavaldur í trúar- og starfslífi prestsins er samvinn-
an við starfsíelaga eða embættisbræður. Meðal þeirra gætir oft
ólíkra skoðana og misnmnandi starfsaðferða. Víst getur oft virzt
erfitt að vinna saman, þegar um er að ræða ágreining í guð-
fræðilegum efnum. Sumir vilja liafna allri samvinnu við aðra
en trúbræður, þ. e. a. s. þá sem aðhyllast sönn trúfræði. Játa
verðnr, að varlega má fara í þessn efni. Á Islandi er það orðtak
mjög í lieiðri liaft, að kirkjan eigi að vera rúmgóð, enda sitja
þar í embættum frjálslyndir og íhaldssamir prestar hlið við
hlið. Á ýmsu gengur um gott samkomulag og og eiga suntir
stundum liögg í annars garði. Að minni hyggju er ekki um að
sakast. Menn geta að vissu marki verið eitt í an da, enda þótt
þeir séu ekki eins í skoðunum. Ungur var ég prestur einn ílialds-