Kirkjuritið - 01.11.1963, Síða 11

KIRKJUIiITIÐ
393
einnig liefur verið kölluð aldamótaguðfræði, liliðstæð þró-
unarkenningunni í vísindum nítjándu aldarinnar, einliyggj-
unnar í heimspekinni, liberalisma í hagfræði og raunsæisstefn-
unni í bókmenntum síðari liluta næstliðinnar aldar. Starf-
andi prestur getur aldrei komizt lijá áhrifum af stefnu og
straumum tíinans sem liann er uppi á. En álirifin geta ýmist
verið jákvæð eða neikvæð, veitt honum byr í segl eða búið
lionum liömhir. Guðfræði er í eðli sínu tímabundin túlkun á
eðli kristindómsins og þýðingu kirkjunnar. En jiótt guðfræði
svo sem öll önnur vísindi manna breyti um svip stendur trúin
éhögguð. Og við því skal varhuga gjalda að verða um of háður
tizkustefnum livort sem þær skreyta sig fjöðrum frjálslyndis,
l>oðast undir nafni Barths eða annarra frægra liugsuða, kenna
S1g við lágkirkju- eða hákirkjuhreyfing. Nokkur sannleikur
®un efalaust í öllum ,,ismum“. En sannleikann, kristindóminn
allan, þurfuni vér að höndla og varðveita og verja frá evangel-
'sk-Iúthersku sjónarmiði. Heilbrigður kristindómur er það, að
blusta eftir lijartslætti kristinna kynslóða, tónafylling aldanna,
gera sér grein fyrir samhenginu í sögu trúarlærdómanna og
reyna að skilja þá innanfrá, þar sem grundvallaratriði (motiv)
l'innar sígildu túlkunar kristindómsins kristallast í formi mann-
legra orða.
En jafnvel þótt allir þessir álirifavaldar liafi verið jákvæðir
fyrir trúarlíf og kristilegt starf prestsins, má ekki gleyma þeim
nteginstoðum, sem það hvílir á, uppsprettulindunum, sem líf
íttanns í Guði byggist á. Þær eru að vísu þær sömu í lífi prests-
ms sem annarra kristinna manna. Hér verða þær ekki taldar í
neinni trúfræðilegri röð né raktar rökfræðilega, heldur mun
cg aðeins drepa á það sem mér finnst mestu máli skipta og mér
er efst í hug.
Ég nefni fyrst þá uppsprettulind, sem ég hef að vísu áður
1 þessu erindi nokkuð við dvalið í sambandi við tildrög þess að
Ongur maður velur sér prestskap að ævistarfi. Ég leyfi mér að
nefna þessa lind með annars manns orðum, sakramenti persónu-
leikans. Þó að aðrir eigi þar óskilið mál, ætla ég samt að það
bafi meiri þýðingu livað prestinn snertir en aðra, einmitt af
l>ví að liann á sjálfur að vera miðlari trúar til meðbræðra sinna
°g systra í söfnuðunum. Ég ætla að flestir prestar mundu geta
ncfnt einhvern öðrum fremur: móður eða föður, vin eða prest,