Kirkjuritið - 01.11.1963, Blaðsíða 13

KIKKJUIiITID
395
°g lieill. Og afstaða prestsins til opinberunarinnar í oriNi Guðs
befur |)ví meiri þýðingu en annarra, að hann er kallaður til
þess að boða og túlka Guðs orð. Og því er það Heilög ritning
sem á að bjálpa prestinum til þess að rata rétta leið í Jiví efni
íið viðhalda jafnvægi sjálfs sín og safnaða sinna gagnvart öllum
Gúaratriðum og forðast þannig umbúðalaust frjálslyndi annars
Vegar og fastlieldni bundna við bókstaf liins vegar. 1 þessu sam-
bandi minnist ég manns, er spurði mig eitt sinn bvort ég vildi
heldur, ef ég ætti að semja predikun eða Iíkræðu, liverfa út í
öattúruna og virða fyrir mér dýrð bennar og dásemdir sköpun-
arverksins, t. d. í fögru sólarlagi, eða ganga um í stofu og læsa
að mér og lesa ritninguna. Ég svaraði því að belzt mundi ég
hjósa livort tveggja. Og ætti ég aðeins kost annars, kysi ég beld-
Ur ritninguna, af Jiví að náttúran, liversu fögur sem hún birtist
sJonuni mínum, gæti ekki sannfært mig um náð Guðs í Jesú
Kristi og kærleika lians. Náttúran er sem sé ekki aðeins fögnr
heldur og brikaleg og á stundum eins og vér Islendingar liöfum
hynnst lienni, ægileg og miskunnarlaus. Að vísu er fjöldi manns
I sófnuðum vorum á Islandi, sem Jiykir meira til koma þess
Prests, er bindur sig ekki við Biblíuna, heldur fjölyrðir með
faguryrðum mannlegrar speki, en bins sem sækir rök sín til
ritningarinnar. Það má vel vera að einliver ráðleggi ungum og
°reyndum presti að styðjast sem minnst við orð ritningarinnar;
hann sé maður til Jiess að ganga staflaust. En það er einmitt
l’uð sem vér prestar getum ekki og megum ekki gera. Vér eigum
ehki að byggja kenningu vora á tilfinningum einum, Jiótt að
,rú beinist, eða mannaskoðunum, þótt mannval fylgi, ekki boða
Euðs orð með þeim liætti, sem bver maður vill sjálfum sér boða,
an ritningarinnar og utan við kirkjunnar veg, enda þótt margir
^jósi belzt slíka túlkun og boðun kristindóms, heldur eigum
yer að byggja á föstum grunni Guðs orðs, bæði vort eigið trúar-
II °g uppbyggingu safnaðarins. Það má vel vera, að það sé
ekki greiðasta leiðin til vinsælda, en er til lengdar lætur, mun
Pað verða bæði viðurkennt og virt að freistast ekki til þess að
laha mannvit fram yfir guðs orð. Með Jieim bætti einum er
laegt að varðveita trúarlíf sitt heilbrigt og sáluhjálplegt bæði
•lvr sjálfan sig og söfnuði sína.
Ko Jió að sakramenti persónuleikans, sem oss hefur lilotnast
11111 hendur annars manns, liafi óafmáanleg álirif og endist til