Kirkjuritið - 01.04.1964, Síða 15

KIRKJURITIÐ
157
Það liggur bein þjóðbraut frá Sólarljóðum:
Drottinn minn, gefi dauðum ró,
og hinum likn er lifa
bl síra Hallgríms:
Hvencer sem kallið kemur,
kaupir sig enginn frí,
Eg lœt þar nótt sem nemur,
Neitt skal ei kvíða þvi.
°g Jónasar:
Felldur em ég við foldu,
Frosinn og má ei losast.
Andi Guðs á mig andi,
Ugglaust mun ég þá huggast.
Sama, óslitna leið liggur og um garð hjá síra Matthíasi:
Atburð sje jeg anda mínum nær,
Aldir þó að liðnar sjeu tvær.
°g til Fagraskógar Davíðs:
Jeg kveiki á kertum mínum,
Við krossins helga trje.
Brautin er skýr, og hefir áður legið um Golgata til upprisunnar,
sem sneri pínu og dauða í sigur. An upprisunnar væri engin krist-
ln kirkja, hvorki hjer á íslandi nje annarsstaðar.
Jeg drap á upphaf hins dýrlega sálmkvæðis síra Matthíasar frá
tveggja alda árstíð síra Hallgríms. Sá bautasteinn stendur óbrot-
legur í Braga túni. Það var fyrst þegar það kvæði var birt, að við
sira Matthíasi var tekið sem þjóðskáldi. Þannig drýpur einn gull-