Kirkjuritið - 01.04.1964, Síða 26

168
KIRKJURITIÐ
Það bíða þín bæir í dalnimi
og bátar við f jörusand.
Legg bönd þína beill ú plóginn
og hylltn þitt föðurland!
Hvatning til dáða er sterk undiralda í mörgum ljóðum lians.
Og á sama liátt unni liann öllum þjóðlegum verðmætum, forn-
um og nýjum, en lét lítið beillast af innfluttum tízkufyrirbær-
um í list og lífsskoðun. Gáfa bans var svo rík, að liann þurfti
ekki að berma eftir neinum, enda fyrirleit liann tildur og sýnd-
armennsku, bræsni og yfirlæti. Sannleikanum einum vildi hann
lúta.
Framar öllu unni hann landinu eins og Guð liafði skapað
það og valið því ástarsælan stað. „Þetta er blessað land“, segir
bann. „1 mínum augum skortir það livorki fegurð né gæzku.
Hví skyldi ég ekki gera þá játningu bæði fyrir Guði og inönn-
um“. Kvæðið: Sigling inn EyjafjörS, er dásamlegur ástaróður
til átthaganna:
Allt það, sem augað sér
æskunnar liörpu knýr,
syngur og segir mér
sögur og ævintýr.
Mild ertu, móðir jörð.
Margt liefur Guð þér veitt.
Aldrei ég, Eyjafjörð
elskaði nógu lieitt.
1 æsku dvaldi Davíð oft vikum saman á Hofi bjá afa sínum
og ömmu og drakk þar í sig viröingu fyrir fræðum og mennt-
um. Þar kynntist hann móðurbróður sínum, Ólafi Davíðssyni,
liinum fjölvísa náttúrufræðingi og afkastamikla fræðimanni, er
safnaði þjóðsögum, þulum og vikivökum. Urðu það einmitt
þjóðkvæðin, sem mest ábrjf höfðu á Ijóðagerð lians. Og þjóð-
sagan varð uppistaða í frægasta leikriti bans: Gullna hliSið.
SiSameislarinn mikli
Annað var það, sem örlagarík ábrif liafði á þroska lians.
Ungur hóf bann nám í gagnfræðaskólanum á Akureyri, en veikt-