Kirkjuritið - 01.06.1964, Qupperneq 23

K.IRKJURITIÐ
261
l*nna las ég í vetur bréf frá fréttaritara blaðsins á Spáni, þaul-
kunnugum manni þar syðra. Þar voru birtar tölur um kirkju-
sókn á Spáni miklu lægri en maður skyldi lialda af því, sem
daglega fyrir augun ber. En vitanlega er meira mark takandi á
bagskýrslum en því, sem fyrir auga ferðamanns ber. Kirkjufólk
Spánar er alltaf að sækja kirkju, og víða er inessan ákaflega
bátíðleg. Þar varð ég mér til ánægju þess var, að á spænska
Þingu er latínan borin því nær nákvæmlega eins fram og á
íslenzku.
1 binni fögru og þó ofblöönu dómkirkju í Malaga vorum við
bjónin viðsliidd geisiliátíðlega sakramentismessu á skírdag. Eg
bcf séð líkar atliafnir í böfuðkirkjum Þýzkalands, Frakklands
Ílalíu en bvergi eins fullkomlega framkvæmda lítúrgískt
í dómkirkjunni í Malaga. En að sjálfsögðu þótti lúterskum
nianni liann fremur vera að borfa á afarhátignarlegan helgi-
luik en lilusta á og taka þátt í kristinni guðsþjónustugerð.
Og með þetta í liuga vildi ég gjöra þann samanburð á spænsku
°g íslenzku kirkjulífi, sem þú spyr mig um, ritstjóri góður.
Ég var viðstaddur ýmsar kirkjuathafnir á Spáni, barnsskírn-
b, bjónavígslur og jarðarfarir, allt var þetta liátíðlegt á sinn
bátt og trúaralvara fólksins virtist mér oft eindregin. I íðum
trnf 1 aSi mig peningaglamrið í þessuin atböfnum, peningaglamr-
nieðan brúðhjónin krupu frammi fyrir altarinu, peninga-
sbunrið meðan syrgjendurnir voru að safna sarnan fé fyiir
®óluniessunni. Ég vona að sá ófögnuður lialdi ekki innreið sína
i kirkju vora.
Þó er þetta ekki mitt síöasta orð um það, sem ég man fia
sPænskum kirkjum. Þær myndir, sem mér eru minnisstæðastar
°S mér þykir vænst um, eru myndir af biðjandi fólki í kirkjun-
Ullb fólki, sem oft sýndist forklárað í sinni lielgu iðju og virtist
°kki vita um ys og þys þeirra, sem um kirkjuna gengu. Þarna
Var a ferð liið Iielga líf, guðrækni, sem hafin er yfir takmark-
aillr kirkjudeikla og jafnvcl trúarbragða, — ef vel er að gáö',
guðslífið sem livorki er bundið stað né stund.