Kirkjuritið - 01.01.1965, Blaðsíða 93

87
KIRKJURITIÐ
furðulegt hvaö honum hefur tek-
lzt að grafa upp um ættir vestur-
furanna á tiltölulega skömmum
*"na. Þetta er ein hinna ágætu upp-
s'áttarhóka, sem liandhægt er að
Srípa til og kemur oft að miklum
n°tum. Heitið er þriðja hindinu
fljotlega og eiga að fylgja því við-
aukar og leiðréttingar við þau tvö,
sei" komin eru.
Verður þetta rit lengi í góðu
gildi.
Árni Öla:
Reimleikar.
fðunn 1964. — Ingólfsprent.
^rni öla er einn eljusamasti rit-
Eöfundur vor. Hann hefur nú selt
saman 20 hækur, sem prentaðar
tiafa verið. Hafa þær margs konar
fróðleik að geyma, livað mestan
Um Eeykjavik. Árni er trúmaður og
ulsannfærður um að til eru fleiri
Eeimar en þeir, sem vér skynjum
'laglega, og margs konar yfirskil-
'ÚIeg öfl. Hann ætlar að allar lík-
,lr hendi til, að líf sé á mörgum
knöttum og geti áhrifa þaðan gætt
ller a jörð.
f bók þessari eru 8 frásag
frægum íslenzkum reimleiku
■^'■gir fyrst frá hinum nafn
Hirftastaðafjanda er skaut up
'nu,n um miðja 18. öld og fla
hans "m land allt. Hann var
aðastur að því leyti að hann
fulluni fetum og sparði ek
' 'ði, hvort heldur við heim
' 'la aðkomandi svo sem sýsl
°S Prcsta.
Garpsdalsdraugurinn gerði vart
'>ð sig 1807 og virðist frásögnin af
honum vel vottfest. Nupsundrin í
Axarfirði (um miðja 19. öld) drógu
þann dilk á eftir sér, að bóndinn
hrökklaðist af hænuin. Hafði þo
setið á meðan sætt var.
Frásagnirnar af Geitdalsdraugn-
um og Tungu-Bresti, eru liáðar frá
fyrstu hendi. Gerðust þeir reim-
leikar fyrir og um miðja síðustu
öld. Næst segir frá Stokkseyrar-
draugnum frá síðustu aldamótum.
Um hann eru margar heimildir. Þá
er stuttlega getið reimleika í scelti-
húsinu viö Jökulsá (á Fjöllum).
Kemur Fjalla-Bensi þar við sögu.
Mun liann manna minnst hafa látið
sér liregða við voveiflega hluti,
hrökklaðist samt eitt sinn úr skála
þessuin. En þá var hann unglingur.
Síðar lét hann atganginn ekki a
sig fá. Merkileg er sýn haiis, þvi
ekki efa ég að sagt hafi hann satt
frá.
XJndrin í Hvammi í ÞistilfirSi,
sem hófust 1912, eru mjög eftir-
tektaverð. Enn er margt fólk á lífi,
sem lieyrði frá þeim sagt á sínum
tíma og var siimt kunnugt þeim
mönnum, sem þar komu við sögu.
Árni mun liafa rétt að niæla, að
engir þessir „reimleikar“ voru upp-
spuni. Eitthvað var hér á seyði, sem
livorki þá né nú verður skýrt á
óyggjandi liátt svo að öllum hki.
Og gildi þessara frásagna felst hka
mest í því, að þær vekja menn til
umhugsunar um dulheima og
óþekkt öfl, sem vert er að gefa
gaum og rannsaka, unz það er af-
hjúpað, sem að liaki felst. Þt ir
tímar koma að það verður gert á
óyggjandi liátt.