Kirkjuritið - 01.01.1965, Blaðsíða 69

63
KIRKJURITIÐ
okknr, sem er fullkomin bending um, að svo sé? Til þess eru
áreið'anlega margar leiðir.
Hun má t. d. aldrei láta niður falla að segja okkur frá fórn-
arverkum, sem víða eru unnin, og sýnilega eiga rætur sínar að
*ekja til áhrifa frá æðri mætti. Og liún verður að segja okkur
rai hvar sem vart verður við liinn miskunnsama Samverja á
eio. Og um fram allt verður liún í boðskap sínum að lialda
a ^ti hverju því kraftaverki, sem alltaf liafa verið að gerast
°g eru að gerast allt í kringum okkur. Og liún má aldrei þreyt-
ast a því að segja okkur frá góðum mönnum og góðverkum
þeirra.
, y° inun vera, sem Björnstjerne Björnsson segir: „Þar, sem
góðir
leiSij
menn fara, þar eru guðs vegir“. Þeir virðast rata réttu
‘þna, og þá viljum við Iiafa fyrir leiðsögumenn.
* ráð skulu nýtt svo sem verða má í þeim mikilsverða til-
rangi að treysta þráðinn að ofan. Það er hann, sem lieldur uppi
1111 mikla sigurverki lífsins. Bili hann eða bresti, gengur
a t úr skorðum. Þá er siðgæðinu bráð hætta búin.
Þegar við lieyrum sagt frá einhverjum dásamlegum, yfirnátt-
nr|egum atburðum, skynjum við eins og útrétta hönd frá æðra
emu. Og okkur, börn efasemdanna, þyrstir í að heyra um
seni treyst getur hinn veika trúarþráð. Okkur nægir ekki
1 tkomlega að heyra sagt frá kraftaverkum, sem gerðust end-
01 fvrir löngu. 1 þeim sökum verður sagan að endurtaka sig.
g veit, að þetta má telja veikleikamerki. En hvern mann
'erður að taka eins og liann er, en ekki eins og liann ætti að
vera.
VIII.
Svo að betur skiljist, livað ég er að fara í þessu erindi mínu,
letla ég að koma með nokkur dæmi, sem mér finnst þess verð,
að gauniur sé gefinn.
Irúmennska væri meiri og afbrotin færri, ef hún væri bet-
l,r ' nkandi en er, trúin, sem ævintýraskáldið H. C. Andersen
segir frá. Á æskuárum Andersens hjó í grenndinni karl einn,
grnnnmr og harðlyndur. Var honum laus höndin, þegar hon-
mn mislíkaði. Eitt sinn gerði hann sig albúinn að berja Ander-
sen. Greip liann þá til þess ráðs, sem móðir lians hafði inn-
ra?tt honum, og sagði við gamla manninn eitthvað á þessa leið: