Kirkjuritið - 01.03.1968, Blaðsíða 44

138
KIHKJUIUTIÐ
þeirra a3 sumu leyti ólíkt, málblær og ljóðlist sér um svip-
En kjarni sálms séra Einars og ljóðs Davíðs er hinn sanii;
aðdáunin á máttarvaldi Jesú Krists, trúartraustið, og áminii'
ingin um það, beint og óbeint, að til bans sé leiðsagnar að
leita í stormum og boðaföllum lífsins. Segja má því, að í sáln'1
þessum og trúarljóði taki umrædd skáld vor böndum saman
í lotningarfullri tilbeiðslu yfir djú]) aldanna. Og þá er eg
einmitt kominn að táknrænum merkingum bafsins. Þær merk-
ingar eiga sér langan aldur og koma fram í mörgum myndun1
í tungu vorri og bókmenntum.
I snilldarkvæði sínu „Norðurljósum“, talar Einar Benedikts-
son, til dæmis, um „ljóshafsins öldur, með fjúkandi földum •
og himinhnettir verða lionuni skij) á siglingu, er liann segir
í uppbafi lokaerindis kvæðisins:
Hve voldugt og djújit er ei himinsins baf
og hásigldar snekkjur, sem leiðina þreyta.
Myndríkt og efnismikið kvæði Davíðs Stefánssonar „Nökkv-
inn“, er markvís táknmynd af jörðu vorri sem skipi, með os*
mannanna börn, kynslóð eftir kynslóð, innan borðs á liraðV1
siglingu um liimingeiminn. Kvæðið befst á þessum ljóðlínum1
Vor mikli nökkvi siglir blásandi byr
um bládjúp bimins og klýfur stjörnusæinn.
En látum oss flytja samlíkingarnar við hafið úr him111'
geimnum niður á jörðina og nær daglegu b'fi voru. Vér tölu111
um tímans baf, lífsins baf, dauðans haf, og eilífðarinnar ba1'
Allar speglast þessar samlíkingar við liafið í sálum vorum
andlegum Ijóðum, og raunar miklu víðar í íslenzkum skáM'
skaji.
Ævi vor mannanna er einnig oft líkt við sjóferð uin óvisS
og bættusamt haf, þar sem lognið eða liægur byr breytast •'
svipstundu í æst andviðri og æðandi bylgjuföll, sem lióta 1,1
færa fley vort í kaf, eða þokur og dimmviðri hylja alla iitsý11'
svo að livergi sér til lands.
Allir, sem verulega bafa fengist við sjósókn, livort bel'b1'
er fyrir ströndum Islands eða annars staðar úti á opnu lub1-
J