Kirkjuritið - 01.03.1968, Blaðsíða 49

Hlustið - Sjáið
IjóSniS þér, menn! Alla ólgandi háreysti burt!
, al'Ó nú friö á lofsungnri menningaröld!
■ emi8 þér sta&ar og stöSvið öll wSandi hjól!
a,'io nú hugsi á geimdjúpsins Ijóshnattafjöld!
jáiS þvr^ menn! þetta Ijósþrungna, bylgjandi bál,
Sern blikfagurt þyrlast um liáhvolfins ómœlis leiS.
<ss' leiftrandi norSurljós hljóta aS heilla þá sál,
Sern hugsar um fleira en nautnþorstans náttmyrka skeiS.
3.
þ.Ust'S þér, menn! HeyriS þrumandi Þórdunu gný!
°8n- MeSan vorblær fer blíSur um laufskrýddan lund!
at'S á himninum myndauSug, Ijómandi ský
1 " meS tign yfir haf, yfir fjöll, dal og grund.
4.
eyi'iS þér, menn! þennan svifléttra söngfugla kliS;
sf,f‘Uandi brimróm viS hrannbarSa, klettötta strönd;
"'ý'þýSan. suSandi, léttglaSan la’kjarins niS;
'O'irþyt stormsins, sem ógnandi geysist um lönd.
5.
þér, heyriS og sjáið, þér menn, þennan mátt!
. , hann gaf ykkur öllum eilífa sál!
'"!'S hann allir og þakkiS gjafir hans þrátt,
i'ungiS af elsku og vegsemd sé bænanna mál.