Kirkjuritið - 01.03.1968, Blaðsíða 46

140
KIRKJURITIÐ
Sú eilífðarvissa, sem skáídið túlkar liér svo faijiirlega, er Jii
Jieita lijarta, sein slær í ódauðlegum fagnaðarboðskap Jesú
Krists, samliliða víðfeðmri kærleikskenriingu lians. I sjónaiikn
Jieirrar trúar getum vér séð eilífðarlandið rísa úr sævi hiniU11
megiii duJardjúps dauðans, og sagt lieitum liuga með séra
Mattliíasi:
Vér sjáum livar sumar rennur
með só! yfir dauðans Iiaf
og lyftir í eilífan aldingarð
Jiví öllu, sem drottinn gaf.
í anda og krafli þeirrar eiJífðartrúar skulum vér, eins leng'
°g v®r eigum þess kost að sigla ævifleyi voru liér á tímans
leggja á djúpið með „Guðs orð fyrir leiðarstein í stafni,“ eins
og séra Matthías áminnir oss um í hjartaheitum og ávalÉ
tímabærum sálmi lians, „Legg Jjú á djúpið eftir Droltins orði ■
Eftir þeim örugga áttavita getum vér einnig, Jtegar lýkur a'vi'
siglingu vorri bér á jörðu, lagt geiglaust og vonglöð á ókunn3
liafið, sem liggur til eilífðarstranda.
Vér uppskerum e;ns og vér sáum. Þess vegna búum vér °sS
áreiðanlega bezt undir framhaldslífið í veröld eilífðarinnar
með þ ví að sá bér í beimi, í trú, von og kærleika, þeim fraej’
um, sem varanlegastan ávöxt bera. Vér fáum eigi skotist un^'
an þeirri ábyrgð, sem Einar Benediktsson minnir oss á í loka'
orðum í andríku og djúpstæðu kvæði sínu „Morgunn“:
Um dáð ertu skattskyldur tímanna veldi.
Hvert augnabliks kast, hvert æðaslag
er eilífðarbrot. Þú ert krafinn til starfa.
Hvað vannstu drottins veröld til þarfa,
Jiess verðurðu spurður um sólarlag.
Ég lýk máli mínu í auðmjúkri bæn: „Líknargjafinn þjáðr3
þjóða, þú sem kyrrir vind og sjó,“ lægðu æstar banabylgj1’1
styrjaldanna, sem flæða uin jörð vora. Blessa Jiú, Drottir>IJ’
kæra ættjörð vora í útsænum, lijartfólgin fósturlönd vor liéru3
megin bafsins, já, öll lönd beimsins. Glæð Jn'i oss í brjóstl
meiri mannkærleika, fórnarlund og friðaranda.