Kirkjuritið - 01.11.1968, Qupperneq 12

426
KiitKjuniTin
í lieimsókn til síns gamla kennara. Hann liafði þá verið önn-
um kafinn við að taka saman ræður sínar og gera ráðstafanii'
til |>ess, að þeim yrði brennt. Séra Benjamín lét í ljósi, a‘>l
sér fyndist slíkar aðfarir ekki sem æskilegastar, og væri rett-
ara að velja eitthvað úr þeim til varðveizlu. Þá brá fyrn'
glettni i augum prófessorsins, og bann svaraði á þá leið, að
þessar ræður liefðu þegar gert sitt gagn, ef nokkuð befði verið.
„Nú þarf nýja menn með nýjar ræður.“ Þessi síðasta setning
lýsir að minni byggju hinu frjálslynda og viturlega sjónar-
miði próf. Sívertsen. Hvað sem líður ræðum og ritsmíðum
seinstakra manna, lieldur tíminn áfram að líða, og nýir menn
koma fram á sjónarsvlðið. Og liver ný kynslóð þarfnast nýrra
manna með nýjar ræður, til gleggri skilnings á verkefni sínu
og aðstöðu í mannlegri tilveru. En þess skyldu hinir nýj11
menn gæta, að ganga með virðingu um þá stigu, er troðiiii'
voru af b'num eldri mönnum, og skyggnast með samúð eftn'
því, liver voru þeirra leiðarljós. Og um próf. Sigurð Sívertsen
cr það að segja, að enda þótt bann liafi eytt flestum sínum
ræðum, geymast eftir lionum ummæli, úr ræðu þeirri, er
liann flutti við biskupsvígslu sína. Þar segir b.ann, að enda
þótt lífið bafi stundum rétt að sér beiskan bikar, bafi liann
alla tíð fundið liið innra með sér birtu, sem stafaði af trúnni
á Jesú Krist. Það var sú birta, sem vér stúdentar bans og
vinir, gátum ekki annað en fundið í persónulegum kynnum
við bann. Og ég tel mig fara með rétt mál, er ég segi, að geislar
liinnar sömu birtu bafi gert oss lífið bærilegra, ef svo vildi til,
að myrkrið læddist að á alla vegu.
Ávinn J)ér þá lyndiseinkunn og tem þér þá liegiVun, seni þér finnst vert að
gæta, livort lieldur þú ert einn eiVa meiV öð'rum. — Epitekt.
Göfugur inaður lier skyn á skyldu sína, ógöfugur á gróiVa sinn.
Konfucius.
HvaiV er sannur mannkærleiki?
AiV sjá livernig mennimir eru — og elska þá sanit. — Peter Roseglit>r-