Kirkjuritið - 01.11.1968, Blaðsíða 38

452
KIRKJURITIÐ
að drengurinn er glær eins og gengnsær pappír. Svo bætir
liann við eins og með sjálfum sér í því að hann liagræðir
nokkrum skjölum á skrifborðinu:
— En nú verður eittlivað að aðhafast. Þetta er þriðja barnið
sem liingað kemur í dag. A þessu verður að taka. Grafa til róta
— varna að lungun sýkist.
Nokkru seinna bar svo við þegar ég var á innleið að ég sá að
dyravörðurinn og drengurinn voru svo niðursokknir í eitthvað
að þeir tóku ekki eftir mér. Stóreflis örk lá útbreidd á borð'
inu. Fullteiknuð. En bvað var þetta? Þorp? Borg? Eða HöH ■
Hún var þá allt öðru vísi en Litli Snati var vanur að niáH
liana.
Nú leit dyravörðurinn til mín.
— Við vorum áðan að lesa um liimnaríki, um hina nýju
Jerúsalem. Fyrst í Biblíusögunum. Svo las ég úr Opinberunar-
bókinni. Og síðan teiknaði Litli Snati og litaði borgina. HuU
er þarna á blaðinu. Sjáið þér, prestur!
— Gainli maðurinn er næstum eins bugfanginn og dreug'
urinn, sem lifir í anda í nýrri borg — voldugri höll. I,;l1
er líka hár múr með tignarlegum varðturni. En hlið þessarar
Iiallar er krossmyndað. Öll þökin eru jaðigræn, musterin nlCI
sérstöku formi og reisn. Pálmakrónurnar skaga upp yfir WUI'
ana. Risavaxnar sypressur teygja sig yfir efstu þakbrúnir. -
baki tunglportanna eru gullfiskatjarnir. Smábrýr tengja sam
an eyjarnar. Tærðar hendurnar eru á flugi og fart, þótt sótt
hitinn leyni sér ekki og kinnarnar liafi aldrei verið sogna11-
Eldar augnanna brenna þó glaðar en nokkru sinni áður. Sb'k1
er bálið í brjóstinu. Aldrei liefur drengurinn unnið ákafar °r
af meiri eldmóð. Og honum liefur heldur aldrei tekist betu
að blása lífi í litina, línurnar, og gæða myndina anda. ÞJ
er líkast því sem liann bafi útbellt því, sem brærist í sál ban-
yfir risaörkina á borðinu.
— En móðan — nióða lífsvatnsins? spyr dyravörðurinn
— Hérna — hún rennur í þessa átt.
— Og tré lífsins?