Kirkjuritið - 01.11.1968, Side 37

KIRKJURITIÐ
451
Lækiiirinn sezt aftur og skrifar meira. Litlu síðar segir liann:
Komdu hérna að borðinu.
Litli Snati þangað.
■— Áttu nokkur systkini?
-— Ekki núorðið.
•— Þú hefur þá átt þau?
■— Eina systir — liún var eldri.
Drengurinn hristir liöfuðið.
-— Hvenær dó hún?
•— 1 fyrra.
— Hvar?
•— Heima.
■— Hvar áttu heima?
Drengurinn nefnir götuna.
Nú lítur læknirinn til mín.
Það er versta berklabælið í allri borginni. Það ætti að
brenna allt hverfið — jafna það við jörðu. Þessir gömlu, hrör-
^egu saggalijallar eru ekki mannabústaðir.
Þessum unga Kínverja, sem numið hefur í Japan hleypur
^app í kinn.
— Þér skiljið að það er ekki nokkur leið til að kveða þessa
Pest niður liér í borginni nema með því að brenna þetta
8kuggahverfi. Þessi liorkrangi með liitasótt og hálfeydd lungu
er nægt vitni þess. Systirin hefur að sjálfsögðu hafst við lieima,
^'óstandi og lirækjandi.. . Hefur ekki haft hugmynd um
s'nithættu. Og foreldrarnir ...
Læknirinn snýr sér nú að Litla Snata á ný.
Eru foreldrar þínir á lífi?
Þau eru lifandi.
Hefur ekki mamma þín farið með þig til læknis áður?
Nú lítur litli Snati til skiptis á okkur lækninn.
~~ Mamma ...? Síðan hristir hann liöfuðið.
Læknirinn ungi varpar mæðilega öndinni og rís á fætur.
' Hvenær skyldi maður sjá fyrir endann á þessu?
Áðrir sjúklingar bíða svo að þið verðið að fara.
~~ Oetum við nokkuð gert? spyr ég læknirinn.
' Uni seinan.
~~ Hvað um meðul?
Þau gagna ekkert eins og komið er. Þér sjáið það sjálfur