Kirkjuritið - 01.11.1968, Side 45

KIRKJURITIÐ 459
Það er afturelding. Og fyrir fótum blasir við víð slétta fram
undan liinum megin. Og þarna . . .
Litlu hendurnar liætta að fálma. Þær falla niður á óhreint
teppið. Sársaukadrættirnir mást af svipnum, h'kt og engilsliönd
strvki þá burtu.
— Er þetta bros?
Ég færi til l jósið.
— Hvað ertu að reyna að segja, Litli Snati? Hvíslaðn því,
ég er liérna með eyrað lijá þér.
— Hö .. . 11. . . in — þokan liorfin. Engillinn . . . er liérna.
Síðan andvarpið — allt er liljótt Aðeins hljótt regnfallið.
Og |)að drýpur af þakinu.
(G. Á. íslenzkaSi)
Valt er þetta veraldarlijól,
völt er heimsins hlíða;
þú réttlætis sanna sól,
sálnahirðir mætur,
gef þú mér gætur;
heim til þín frá hryggð og pín
hafðu mig Jesú sætur.
Hallgrímur Pétursson.