Kirkjuritið - 01.11.1968, Blaðsíða 44

458
KIRKJURITin
Þetta greip mig svo fast, þama sem ég kraup á mottuniu
við liliðina á Litla Snata. Eins og átakanlegt boð frá þeim
lieimi þar sem allt er óverðskuldað — óverðskulduð náðar
gjöf. Ætti Litli Snati að eiga það í vonum að komast úr
liávaða og myrkri fátækrahverfisins inn í borgina eilífu, lilaut
það að vera sem erfingi — erfingi þess, sem hann öðlaðist af
náð.
— Búddliavatnið kom ekki að notum, kannske þetta gen
það, lieyrði ég að gamla konan tuldraði um leið og hún bar
fram fatið.
Ég fór heim, gleypti eittlivað í mig, fór á samkomu, en var
friðlaus. Svo settist ég við lestur en bugurinn var allur hja
Litla Snata.
— Það er orðið svo framorðið, þetta er alltof seint, segir
dyravörðurinn um leið og liann hleypir mér út á götuna.
— En ég ver& að fara, mér er ekki annars fært.. .
Kertaljós brennur í ryðguðum járnkassa. Blaktir í trekkn-
um frá dyrunum. Animan og faðirinn sitja þarna inni. "Við
ljósbjarmann sé ég livað drengurinn líkist mikið föður sínum-
Nóttin er kyrr og bljóð jafnvel í skuggahverfinu. Stöku
sinnum heyrist þó einhver ganga lijá fyrir utan. Það rignir-
Hljóður nætursuddi, sem drýpur af þökunum.
Ég sezt á mottuna við hliðina á Litla Snata. Brjóst hans
gengur títt upp og niður og þó með erfiðismunum Hendurn-
ar fálma um teppið, líkt og í leit að einhverju. Ég gríp um
aðra þeirra. Þá líður titringur um andlitið og ég þrýsti liönd-
ina.
— Litli Snati. Það er ég. Ég er kominn til þín aftur
Skyldi liann beyra til mín? Augiin eru lukt. Jarðneskai
raddir ná víst ekki lengur til hans. Hann er á ferð til borg-
arinnar — á leið að höllinni sinni.
En hann er á ókunnum slóðuin og dimmt í dalnum. Það
er nótt. Og Litli Snati er einn og ratar ekki. Kroppurinu
kijipist til. Sársaukadrættir birtast á ásjónunni. Hendurnai
fálma eftir einbverri festu. Þetta er efsta skriðan, en hún ýr
svo brött og löng .. . Og þó, liér liefur liann náð brúninni-