Kirkjuritið - 01.11.1968, Blaðsíða 15

KIRKJURITIÐ
429
var. Sanduriim var að renna út úr tímaglasinu. Ferjan þokaðist
nær, sú er flytur alla menn frá þessum heimi til liins komanda.
Sumar ævinnar var liðið, og í liaustkulinu, sem strýkur lauf
af greinum, skynjar liann andblæ dauðans.
Annað sækir jafnframt á hugann: Vinir eru svo margir
horfnir, að lionum finnst liann naumast eiga samleið með þeim
lengur, sem eftir eru. Vera má, að hann sé vaxinn út úr sinni
tíð, af því að liann fór aðra leið en fjöldinn. Honum finnst
hann vera liættur að skilja mennina, og þeir séu liættir að
skilja sig. Hví þá að doka lengur?
Enda þótt skáld eins og Davíð liljóti ávallt að eiga mikil
ítök í hjörtum kynslóðanna og öðlast þannig lengra líf með
þjóð sinni en flestir aðrir, er þó nokkur sannleikur fólginn í
þessari hugrenning, sem sækir á marga á liinzta áfanga ævinn-
ar: Vér fjarlægjumst heiminn og heimurinn fjarlægist oss.
Hlutverki voru er lokið. Annarra er framtíðin.
Ekki veit ég, livort hvarflað liefur að séra Ingólfi Þorvalds-
syni lík tilfinning þessari, sem skólabróðir lians og vinur lætur
í ljós í þessu haustljóði sínu. En víst er um það, að þjáður var
hann af áþekku meini mörg síðustu ár ævinnar, og fullkom-
lega var honum það ljóst, að ferjumaðurinn mikli gæti heirn-
sótt liann hvenær sem var. Sú vitund raskaði samt ekki ró
lians. Með fullkomnu jafnaðargeði gat liann sagt með sálma-
skáldinu mikla:
Dauði ég óttast eigi afl þitt né valdið gilt,
í Kristí krafti ég segi: Kom þú sæll þegar þú vilt!
í*au skáld, sem brjótast frá sókn liinna vinnandi vega finna
ávallt til mikillar einsemdar. En svo ljúfur og alþýðlegur
maður sem séra Ingólfur var, átti ávallt létt með að semja
sig að nýjum aðstæðum og eignast nýja vini. Hann leit á
hverja stund, sein liann fékk að dvelja lengur með ástvinum
sinum sem náðarstund, er einsætt væri að verja sem bezt. Hann
vissi að liver þeirra gæti orðið hin síðasta og naut liennar því
betur. Með sömu hugsun fagnaði hann kynni og vinum með
stnni miklu alúð og gestrisni. Síðan gat liann með sama glaða
Erosinu fagnað ferjumanninum frá ókunna landinu, treystandi
því að hitta þar vin um horð, er vísa mundi í liöfn. Sá lieiman-
Eúnaður tók liann stutta stund.