Kirkjuritið - 01.04.1969, Qupperneq 40

Gunnar Árnason:
Pistlar
Er þetta ekki helzt til mikiS sagt?
Einn af íslenzkum öndvegisliöfundum þessarar aldar, Þórbcrg'
ur Þórðarson, varð áttræður 12. marz sl. í tilefni þess birtist
í Morgunblaðinu kafli úr samtalsbók Þórbergs og Mattliíasar
Jóliannessens, ritstjóra, sem sá síðarnefndi skrifaði í tilefn1
af sjötugs afmæli Þórbergs.
Hér fer á eftir glefsa úr kaflanum:
„Margir lialda, að kompaníið við allífið þýði slokknun ei»'
staklingseðlisins. En þessu er öfugt farið. Maður með „persónU'
leika“ er aldrei sjálfstæður maður. Hann er alltaf að taka
tillit til sjálfs sín og þar með hefur liann gefið sig undir þrael'
dóm annarra. Hann er að liugsa um peningana sína, mannorð'
ið sitt, stöðuna sína, gáfurnar sínar, frægðina sína. En sá sen1
liefur leyst bnúta persónuleikans, liann er laus undan þessU
fargi. Hann bugsar ekki um að vera neitt, né verða neiÞ-
Hann er.
— En livernig er bezt að losna við persónuleikann?
því að fara í klaustur?
— Nei, ég lield bænagerðir hjálpi manni ekkert í þessuiö
efnum. Þær leysa ekki hnútana, þær bara færa þá svolítið til-
Menn liafa lialdið, að kirkjan og trúarbrögðin lijálpuðu þein1
til þroska. En ég lield þau verki öfugt. Þau binda menn 1
dogmur og færa í fjötra bindurvitna og lileypidóma og trúar'
baturs, sem ná valdi á manninum og deyfa hann frá að bugsíl