Kirkjuritið - 01.04.1973, Síða 13

an sé þess megnug að gegna þessu
hlutverki. Vegna smœðar kjarnafjöl-
skyldunnar og einangrunar hennar
tilfinningalega er heimilið eini griða-
staðurinn, sem er þeim kostum búinn
að veita varanlegt skjól. í önnurhúser
ekki að venda. Innan fjölskyldunnar
gefst kostur á að tengjast tilfinninga-
lega traustum böndum, en einmitt
slík tengsl ástúðar og gagnkvœms
trausts leggja grunninn að heilbrigðu,
farsœlu, mennsku lífi. — Heimurinn
er rótlaus. Allt er á ferð og flugi,
skoðanir, gildismat, enda krefst hinn
marghöfðaði risi tœkniþjóðfélagsins
þess af manninum, eigi hann ekki að
glata sálu sinni, að eiga sér verndað-
an reit, þar sem rödd ástúðar og um-
hyggju veitir sálinni lífsnauðsynlega
nœringu. Hlutverk fjöskyldunnar hefur
vissulega breytzt, en það hefur ekki
rýrnað með tilliti til andlegrar verð-
mœtasköpunar. Einmitt fyrir þœr sak-
ir, hversu mjög hefur gengið á önnur
hefðbundin hlutverk hennar, kemur
nú ce skýrar ! Ijós, hvert hið eigin-
lega hlutverk fjölskyldunnar er, varð-
veizla mennskunnar. Þetta hlutverk
hefur í sjálfu sér œvarandi gildi, en
ekki er það óþekkt í mannkynssög-
unni, að maðurinn nemi úr gildi þau
verðmœti, sem hann sízt getur án ver-
ið. Það er vafalaust rétt skoðað hjá
fiðlusnillingnum Menuhin, að við
verðum að berjast eins og Ijón fyrir
því, að heimilið og fjölskyldan haldi
sinu rétta gengi. Þjóðin öll er kölluð
fiJ ábyrgðar, en kristin kirkja með
sérstökum hœtti. Erindið um Guð, sem
Qerðist maður, skuldbindur kirkjuna
hl þess að slá varðborg um hverja þá
stofnun mannlegs samfélags, sem
stuðlar að varðveizlu mennskunnar.
Þetta sama erindi flutti með sér þá
skilgreiningu á mennskunni að
hún vœri ekki fólgin í því að láta
aðra þjóna sér, heldur ! þv! að þjóna
öðrum, og jafnvel að leggja l!f sitt !
sölurnar fyrir aðra. Þefta fáheyrða er.
indi um, að reisn mannsins og styrkur
hans séu fólgin í kœrleiksríku tilliti til
annarra manna, er án nokkurs vafa
sú undirstaða, sem liggur til grund-
vallar farsœlu fjölskyldulífi. Mjög
reynir nú á þetta gagnkvœma tillit
innan fjölskyldunnar, þv! að hin sjálf-
hverfa viðmiðun einstaklingsins lœtur
ce meira að sér kveða. Þjóðfélagið
lœtur ! veðri vaka, að þv! sé annt um
að hlúa sem bezt að fjölskyldunni. Til
ýmissa opinberra aðgerða hefur verið
gripið ! þv! skyni. Stundum finnst
manni nú, að vinstri höndin viti ekki,
hvað sú hœgri gerir ! þv! efni. En eitt
er víst, að allar þœr aðgerðir koma til
lítils gagns, ef vanrœkt er það, sem
meginmáli skiptir, að ala með þegn-
unum frá vöggu til grafar gagn-
kvœma tillitsemi og virðingu fyrir rétti
annarra en þeirra sjálfra. Kristileg
uppeldismótun stefnir ótvírœtt að
þessu marki. Þv! er það, að hún á svo
brýnt erindi ekki aðeins inn ! skólann
á öllum stigum hans, heldur einnig og
ekki síður inn á hvert einasta heimili.
Þjóðin hefur verið vakin til meðvit-
undar um skyldur hennar gagnvart
landinu og er það vel. En hefur þjóð-
in þekkt sinn vitjunartlma andspœnis
þeim uppblœstri heimilisins, sem riðið
getur henni að fullu. Um það ber okk-
ur að spyrja.