Kirkjuritið - 01.04.1973, Qupperneq 62

Ritinu vel tekiS
Kirkjuritinu hefur verið vel tekið af
áskrifendum og lesendum að undan-
förnu. Á síðast liðnu ári fjölgaði á-
skrifendum um liðlega 230. Jafnframt
hefur fjárhagur ritsins þá einnig
vœnkast nokkuð. Þó má betur, efduga
skal, því að það er sannast sagna, að
meðalaldur áskrifenda er nokkuð hár,
og þarf því árlega að fylla í skörð
ágœtra stuðningsmanna. Að tiltölu
munu áskrifendur nú vera flestir í
Árnessýslu.
Kristilegt lesefni er af skornum
skammti hér á landi. Vér, aðstand-
endur þessa rits, teljum því allan
stuðning við það mikils vert dreng-
skaparbragð.
Bréf berast
Öðru hvoru berast ritstjóra bréf, og
eru sum þeirra með þeim hœtti, að
skemmtilegt vœri að láta lesendur
ritsins skyggnast í þau. — Þannig
kom stórt og merkilegt bréf í tilefni
af þáttunum um kóralbókina. Kysum
vér gjarna að birta það, en sá hœng-
ur er á, að ekki er kunnur höfundur-
inn. Vœri œskilegt, að hann léti frá sér
heyra, því að hœpið er að birta slíkt
nema útgefendum sé kunnugt um
höfunda.
Um áramót s. I. ritar séra Ingþór
Indriðason frá Kanada, en efni bréfs
hans á betur heima í pistlum frá út-
löndum. Hann lœtur annars vel af sér,
og heimilisfang hans er: Ingthor I. Is-
feld (nafn afa hans), Box 118, Gimli/
Man., Canada, ROC IBO.
Þá ritar séra Dag Monrad Moller,
sóknarprestur í Oure og Vejstrup 1
Danmörku, seint í febrúar þ. á. —'
Hann er af íslenzkum œttum, svo sem
kunnugt er, frœndmargur og vin-
margur hér á landi. Á liðnu sumri
sendi hann ritinu tvœr nýjarog ágœtar
bœkur um danskan tíðasöng, er hann
var viðriðinn. Nú skrifar hann svo, ef
þýtt er á íslenzku: ,,Mig fýsir að senda
ritstjóra Kirkjuritsins þakkir fyrir okt-
óber-desember heftið með samtalina
við Halldór, frœnda minn m. m., a
Kiðjabergi. Kiðjaberg, og það, sem
í því nafni felst, hefur sérstakan hljóm
í fjölskyldu minni. Ég held, að þar
hafi verið sá blettur íslands, sem fékk
föður mínum mestrar „heimakennd-
ar". Hann varð œtíð að komast að
Kiðjabergi, er hann kom til íslands,
ef þess var nokkur kostur. Efalaust
er það hending, en ekki af ásettu ráði,
— en þá mjög ágœt hending, að
greinin hefur þýðingu Vilstrups á „Víst
60