Kirkjuritið - 01.04.1973, Qupperneq 73

^e'r' sem settir eru til að prédika, þvt
þeir boða ekki gleðiboðskapinn og
enna ekki fólkinu, hvernig eigi að
fylgjast með messunni, hlýða préd-
ikun og biðja.
2- I messunni er nauðsynlegt, að
Ver séum með af hjarta. En þá erum
Ver með er vér iðkum trúna í hjartanu.
er Verðum vér að taka fram orð
rists, þegar hann stofnaði messuna
°9 sagði: „Takið og etið. Þetta er lík-
omi minn, sem fyrir yður er gefinn."
sömu leið yfir kaleiknum: „Takið
°9 drekkið allir af honum. Þetta er
oýtt og eilíft testamenti (sáttmáli) í
óði mínu, sem fyrir yður yður alla
°9 fyrir marga er úthellt til fyrirgefn-
'ngar syndanna. Það skuluð þér gjöra
Veriu sinni, er þér gjörið það, í mína
minningu." Með þessum orðum hefur
nstur stofnað minningarhátíð um
f'9' sem haldin skuli daglega um alla
^hstnina eftir honum, og bœtt við
yrlegu, auðugu, miklu testamenti
erfðaskrá), þar sem ekki eru veittir
Vextir, peningar eða veraldarlegar
ei9nir, heldur fyrirgefning allra
synda, náð og miskunnsemi til eilífs
s- Allir, sem koma til þessarar
nrnningarhátíðar, skulu fá sama
estamenti . Siðan dó hann, og með
V| er þetta tesamenti orðið stöðugt
°9 óafturkrœft-. Þessu til tákns og
S.Q ^estu hefur hann látið eftir líkama
S'nn, °9 blóð undir brauðinu og vín-
'nu '^taðinn fyrir bréf og innsigli.
er gjörist þess þörf, að maðurinn
orð Sem ^rs*a verk Þessa b°ð-
s, a® hann efist aðeins ekki um
svo se, láti testamentið vera
oruggt, svo að h ann gjöri ekki
rist að lygara. Því að hvað er það
annað, ef þú ert viðstaddur messuna
(altarissakramentið) og hugsar ekki
um og trúir ekki, að þar hefur Kristur
veitt þér og gefið fyrirgefningu allra
synda með testamenti slnu, eins og
þú sagðir: Ég veit ekki eða trúi ekki,
að það sé rétt, að mér sé veitt hér og
gefin fyrirgefning synda minna? Mik-
ið er af messum í heiminum nú. En
hve fáir heyra þœr með þessari trú
og nota? Með því er Guð stórlega
reittur til reiði. Þess vegna getur eng-
inn verið við messu að gagni, nema
hryggur sé og þrái náð Guðs og að
losna við synd sína, eða hafi hann
illt í hyggju, að hann breytist undir
messunni og öðlist löngun til þessa
testamentis. Því létu menn fyrr á tim-
um engan augljósan syndara vera
við messuna.
Sé nú þessari trú rétt farið, hlýtur
hjartað að gleðjast af sakramentinu
og vermast af elsku Guðs og þíðast.
Síðan kemur lof og þökk með Ijúfu
hjarta. Því heitir messan á grísku evk-
aristía, þ. e. þakkargjörð, að vér lof-
um Guð og þökkum fyrir þetta hugg-
unarríka, auðuga, scela testamenti,
alveg eins og sá þakkar, lofar og
gleðst, sem vinur hefur ánafnað þús-
und gillini eða meira. Kristi er oft líkt
farið og þeim, sem auðga einhverja
með erfðaskrá. Þeirra er ekki minnst
né þakkað fyrir né eru þeir lofaðir.
Þannig er um messur vorar. Vér vitum
ekki hvers vegna, því að hvorki þökk-
um vér, elskum né lofum, heldur erum
ósnortnir og látum sitja við bœnakorn
vort. Meira um það síðar.
3. Prédikunin cetti nú ekki að vera
neitt annað en boðun þessa sakra-
mentis. En hver getur heyrt það, ef
71