Kirkjuritið - 01.04.1973, Síða 74

enginn prédikar það? Nú vita þeir
það ekki sjálfir, sem eiga að prédika
það. Því snýst prédikunin um gagns-
lausar sögusagnir, en Kristur gleym-
ist. Oss farnast eins og manninum í II.
Kon. 7, að vér sjáum gjöfina, en njót-
um ekki. Um það talar og Prédikar-
inn: „Það er mikið böl þegar Guð gef-
ur manni mikil auðcefi og lœtur hann
aldrei njóta þeirra. Eins sjáum vér
messur ótalmargar og vitum ekki,
hvort það er testamenti, eitt eður ann-
að, rétt eins og það vœri venjulegt
góðverk út af fyrir sig. Ó, Guð, hvað
vér erum blindaðir! En þar sem rétt
er prédikað, ríður á, að vel sé hlust.
að, skiliðog varðveitt, oftum það hugs
að og trúin styrkt gegn öllum árás-
um syndanna, hvort sem eru liðnar,
núverandi eða ókomnar. Sjáðu, þetta
er eina helgiathöfnin, sem Kristur hef-
ur stofnað og allir kristnir menn eiga
að safnast um, iðka og halda í ein-
drœgni. Hana hefur hann ekki látið
vera verk eitt eins og aðrar athafn-
ir, heldur lagt í hana mikinn, ótœm-
andi fjársjóð til að rétta og gefa öll-
um þeim, sem trúa. Þessi prédikun á
að hvetja til þess, að syndin verði
syndurunum leið, og kveikja löngun
eftir fjársjóðnum. Fyrir því hlýtur það
að vera mikil synd að hlýða ekki á
fagnaðarerindið og fyrirlíta slíkan
fjársjóð og ríkulega máltíð, sem þeim
er boðið til. En miklu meiri synd er
það að prédika ekki fagnaðarerindið
og láfa svo marga, sem vildu gjarnan
heyra það, farast þrátt fyrir það, að
Kristur hefur svo strengilega fyrirskip.
að að prédika fagnaðarerindið og
þetta testamenti, að hann vill ekki
láta messa, nema fagnaðarerindið sé
prédikað, eins og hann segir: „Gjör-
ið það í mína minningu hverju sinni,
sem þér gjörið það." Það er eins og
Páll segir: „Þér skuluð boða dauða
hans"(l. Kor. 11,26). Það er því ótta-
legt og œgilegt að vera biskup, prest-
ur og prédikari á vorum tímum, því
að enginn þekkir lengur þetta testa-
menti, hvað þá að þeir œttu að préd-
ika það, og er það þó œðsta og eina
skylda þeirra. Erfitt verður þeim að
standa skil á svo mörgum sálum, sem
hljóta að farast vegna skorts á slíkri
prédikun!
4. Eigi skal biðja svo sem við-
gengst með því að telja blaðsíður eða
perlur á talnabandi, heldur setja sér
fyrir sjónir einhverja nauðsyn, biðja
hjálpar í því efni með fullri alvöru
og neyta við það trúarinnar og þess
trausts, að vér efum eigi, að vér verð-
um bœnheyrðir. Svo kennir heilagur
Bernhard brœðrum sínum og segir:
„Kœru brœður, auðvirðið ekki bœn
yðar, eins og hún vœri til ónýtis, þvi
að sannarlega segi ég yður, að áður
en þér Ijúkið orðunum, er bœn yðar
skráð á himni. Skuluð þér vœnta þess
eins af Guði, að bœn yðar verði
heyrð, eða verði hún ekki heyrð, að
yður vœri það ekki til góðs eða nyt-
semdar, að heyrð vœri." Þannig er
bœnin sérstök iðkun trúarinnar, sem
gjörir bœnina vissulega svo þóknan-
lega Guði, að hún verður annaðhvort
áreiðanlega heyrð eða oss verður
gefið annað betra en vér beiðumst 1
staðinn." Svo segir og Jakob: ,,En
hann biðji í trú án þess að efast, þvl
að sá, sem efast má eigi œtla
hann fái nokkuð hjá Drottni." Þettö
eru skýr orð ritningar, sem segja þeg-
72