Kirkjuritið - 01.04.1973, Síða 78

sem mér liggur á hjarta." Þannig skal
kristinn maður setja sér fyrir sjónir í
messunni þá bresti, sem hann finnur
til eða hefur of mikið af, og bera það
allt frjálst fram fyrir Guð með gráti
og kveinstöfum eins sárt og hann
getur, alveg eins og fyrir trúfastan
föður sinn, sem reiðubúinn er að
hjálpa honum. Og vitir þú ekki eða
skiljir neyð þína eða eigir þú ekki í
neinni sálarbaráttu, skalt þú vita, að
það er þér fyrir allra verstu. Því að
það er mesta sálarstríðið, af þú ert
svo forhertur, harðúðugur og tilfinn-
ingalaus, að engin sálarbarátta nœr
til þín. En ekki er til neinn betri speg-
ill, sem þú getur séð í neyð þína, en
einmitt hin tíu boðorð. Þar finnurðu,
hvað þig brestur, og hvers þér ber að
leita. Finnirðu því hjá þér veika trú,
lítið af von og fátœklegan kœrleika
til Guðs, enn fremur, að þú vegsamir
ekki Guð og heiðrir, heldur elskir eig-
in dýrð og vegsemd, metir mikils
hylli manna, sért ekki fús á að heyra
messu eða prédikun, sért latur til
bœnar, en enginn er laus við brest í
þeim atriðum, þá skaltu meta skort í
þessu meira en allt stundlegt tjón í
eignum, heiðri og líkama, því að
hann er verri en dauðinn og öll ban-
vœn veikindi. Þetta skaltu leggja fyrir
Guð í alvöru, kveina og biðjast hjálp-
ar og vœnta þess meðfullu trausti, að
bœn þín sé heyrð og þú öðlist náðina
og hjálpina. Haltu svo áfram inn í
aðra töflu boðorðanna og hygg að,
hve óhlýðinn þú hefur verið og ertenn
föður og móður og yfirvöldum öllum,
hversu þú brýtur af þér við náunga
þinn með reiði, hatri og ókvœðisorð-
um, hversu óhreinleiki, ágirnd og
76
rangindi í athöfn og orði við ná-
unga þinn leita á þig,- muntu þá ef-
laust finna, að þú ert hlaðinn neyð
og eymd og hefur tilefni til að gráta
jafnvel blóðugum tárum, ef þú gœtir.
10. En ég veit vel, að margir eru
þeir, sem eru svo óvitrir, að þeir vilja
ekki biðja um slíkt; þykjast þeir þvi
hreinir fyrir og telja, að Guð heyri
engan, sem liggur í syndum. Ölla
þessu valda falskir prédikarar, senn
kenna mönnum ekki að byrja með
trúnni eða traustinu á náð Guðs, held-
ur með eigin verkum. Sjáðu til, aumur
maður: að ef þú beinbrotnar eða
lendir í lífsháska, þá ákallar þú Guð
eða einhvern hinna heilögu og bíður
ekki þangað til þér er batnað bein-
brotið eða háskinn af staðinn, og ert
ekki sá auli, að þú haldir, að Guð
heyri engan, sem er beinbrotinn eðö
staddur í lífsháska. Já, þú telur, að
Guð heyri langhelzt, þegar þú ert
staddur í mikilli neyð og angist. Æ'
hvers vegna ertu þá svona óvitur hér,
þar sem er ómœlanlega miklu mein
neyð og eilífur skaði og vilt ekki biðj°
um trú, von, kœrleika, auðmýkh
hlýðni, hógvœrð, frið og réttlcfitn
nema þú sért fyrst laus við alla van-
trú, efa dramb, óhlýðni, óhreinleika,
reiði, ágirnd og ranglœti. Þú œttir að
biðja og hrópa því meir og vera þvl
iðnari við það, því brotlegri sem Þu
vœrir í þessum atriðum. Svona erutn
vér blindir. Með líkamlegan sjúkdom
og neyð leitum vértil Guðs; með sjúk-
leik sálarinnar flýjum vér frá honum
og viljum ekki koma aftur, nema ver
séum fyrst heilbrigðir, alveg eins oð
það vceri einhver annar guð, sem
gœti hjálpað líkamanum en sálunn'/