Kirkjuritið - 01.04.1973, Qupperneq 79

eða
eins og vér œttum að hjólpa oss
SIQ fir í andlegri neyð, sem er þó
meiri en hin líkamlega. Það er
Hniklu
djÖfullegt róð og tiltœki. Eigi skal svo
V®ra' maður minn. Viljir þú lœknast
a synd, mótt þú ekki forðast Guð,
6 Ur verður þú að leita hans með
T u meira trausti og biðja en hefð-
u orðið fyrir líkamlegri neyð. Guð
er e ki óvinveittur syndurunum, held-
aðeins hinum vantrúuðu, þ. e.
, 'm' sem ióta syndir sínar, kvarta
1 um þœr ega |ejta hjg|par v|g
^eim hjó Guði, heldur hyggjast
Mln5a si9 sjálfir fyrir fram, þarfnast
náðar hans og vilja ekki leyfa,
aö sé Guð, sem öl
Ur ekkert fyr
gefur og tek-
/rir.
0a •’ er sagt um bœnina
ei9in þarfir almennt talað. En sú
ej n' sem telst undir þetta boðorð
jn^'n e9a og kallast verk hvíldardags-
air,í Sr mii<lu betri og meiri. Hana skal
nevð* ^r'r QÍir' l<ristninni, fyrir allri
einkur!Taínnanna' Vina og óvina' og
bisk r^r'r neyðinni ' söfnuði eða
skipUðSC^mÍ hvers eins- ^annig fyrir-
usi- ° j ^ah lœrisveini sínum Tímóte-
Urn "J^rst °9 fremst áminni ég þá
bcglQ fari ákall, bœnir, fyrir-
mön^ í30kkargjörðir fyrir öllum
þejmnUrn' ^rjr konungum og öllum
vér f- sern biátt eru settir, til þess að
I aum lifað friðsamlegu og rólegu
er qo1?Uðhrœðslu °9 siðprýði. Þetta
Vorum r°®. ^knaHlegt fyrir frelsara
elsm” Uð'' ^ins bauð Jeremía ísra-
Ci ’S, 08 bi5ia °0
innar ýl°nar, því að heill borgar-
„BiðiiðT' °9 ^eirra hein- °9 Baruk 1:
unqs ' ^ebúkadnezars kon-
' abýlon og fyrir lífi sonar
hans, svo að vér megum lifa í friði
undir stjórn þeirra."
Þessi sambœn er dýrmœt og lang
máttugust. Hennar vegna komum vér
og saman Því heitir og kirkjan bœna-
hús. Þar eigum vér að setja oss fyrir
sjónir allir saman í eindrœgni neyð
vora og allra manna, bera hana fram
fyrir Guð og ákalla hann um náð. En
það verður að gjöra með viðkvœmni
hjartans og alvöru, og skulum vér
biðja ! réttri trú og trausti fyrir henni
með sannri samúð. Og þar sem sl!k
bœn er ekki gjörð í messunni, vœri
betra að sleppa messunni. Því að
hvernig má það saman fara, að vér
komum saman í bœnahúsi að ytra
hœtti, og með því er gefið til kynna,
að vér eigum að gjöra ákall og bœn
fyrir öllum söfnuðinum í heild, en
kljúfum bœnina og skiptum henni
þannig, að hver einn biður aðeins fyr-
ir sjálfum sér og enginn tekur annan
að sér eða hirðir um nauðþurft nokk-
urs manns? Hvernig getur sú bœn ver-
ið gagnleg, góð, þóknanleg og sam-
eiginleg eða heitið verk hvíldardags-
ins og safnaðarins? Hvernig breyta
þeir, sem halda sína eigin bœn, einn
fyrir þessu, annar hinu, og hafa ekk-
ert nema eigingjarnar og sérdrœgar
bcenir, sem Guð hatar?
12. Haldizt hefur frá fornu fari
bending um þessa sambœn, þegar
farið er með syndajátninguna ! lok
prédikunar og beðið fyrir allri kristn-
inni á prédikunarstólnum. En því œtti
ekki að vera lokið með því, eins og
nú tíðkast, heldur cetti það að vera
hvatning til að biðja alla messuna
fyrir slíkri nauðþurft. Prédikarinn
hvetur oss til að biðja verðuglega,
77