Kirkjuritið - 01.04.1973, Síða 80

eftir að hann hefur óminnt oss vegna
synda vorra og auðmýkt oss með því,
og skal það gjört í sem styztu móli,
til þess að fólkið sjólft harmi synd
sína sameiginlega fyrir Guði og biðji
fyrir hverjum manni með alvöru og
trú. Ó, ef Guð gœfi, að einhver hóp-
ur hlýddi messu ó þennan hótt og
bœði, svo að alvöru þrungið hjartans
hróp alls safnaðarins stigi upp til
Guðs. Hvílík ómetanleg styrking og
hjólp kœmi af þeirri bœn! Hvað gœti
skelfilegra hent alla illa anda? Fjöldi
trúaðra manna mundi varðveitast,
fjölda syndara yrði snúið. Því að krist-
in kirkja ó jörðu hefur vissulega eng-
an meiri mótt eða verk en slíka sam.
bœn gegn öllu, sem henni getur mœtt.
Það veit hinn illi andi vel. Því gjörir
hann allt, sem hann getur til að
hindra þessa bœn. Fagrar kirkjur
megum vér byggja fyrir honum, gefa
stórgjafir, leika ó hljóðpípur, lesa og
syngja og hafa um hönd feikna mikla
viðhöfn, Það óttast hann ekki, hjólpar
jafnvel til, svo að vér hyggjum slíkt
athœfi vera það bezta og gjörum oss
í hugarlund, að vér höfum vel að
verki verið með því. En fyrirfarist þessi
sterka og frjósama sambœn um leið
og hverfi ón þess að eftir sé tekið við
slíkt yfirskin, fœr hann það, sem hann
leitar að. Þvi að þar sem bœnin leggst
niður, verður hann engu sviptur og
enginn stendur gegn honum. En kœm-
ist hann ó snoðir um, að vér vildum
iðka þessa bœn, jafnvel þótt það vœri
undir hólmþekju eða í svínastíu, léti
hann það óreiðanlega ekki viðgang-
ast, heldur óttaðist þessa svínastíu
meir en allar hóreistar, miklar og
fagrar kirkjur, turna og klukkur, sem
til eru yfirleitt, sé slík bœn þar ekki
innan veggja. Það er vissulega ekki
komið undir stöðum eða byggingum,
þar sem vér komum saman, heldur
aðeins þessari ósigrandi bœn, að vér
iðkum hana með réttum hœtti og ber-
um fyrir Guð.
13. Mótt þessarar bœnar sjóum vér
af því, að Abraham bað forðum fyrir
hinum fimm borgum, Sódómu, Góm-
orru o. s. frv. og komst svo langt, að
Guð hefði ekki eytt þœr, hefðu verið
þar tlu réttlótir menn, tveir I hverri-
Hvað yrði þó, ef margir ókölluðu Gað
saman hjartanlega og með einlœgu
trausti? Einnig segir Jakob: „Kœra
brœður, biðjið hver fyrir öðrum, svo
að þér verðið hólpnir. Þvl að bcen
réttlóts manns megnar mikið, serfi
heldur ófram og linnir ekki," þ. e. Icet-
ur ekki af að biðja, þótt hann fái ekk'
þegar I stað, sem hann biður urn(
eins og sumir veiklundaðir menn
gjöra. Og hann tekur Elia spámann
sem dœmi. Hann var maður cins oQ
vér, segir hann, og hann bað þcss, cið
eigi skyldi rigna, og það rigndi ekk'
I þrjú ár og sex mánuði. Hann bað
aftur, og allt frjóvgaðist. Svona orö
og dœmi, sem hvetja oss til bœndr/
eru mjög mörg I Ritningunni, en þa^
skal gjört með alvöru og trú. Eins oQ
Davíð segir: ,,Augu Drottins hvíla a
hinum réttlátu, og eyru hans
gaum að hróðri þeirra". Sömuleiðis1
„Drottinn er nálœgur öllum, sei11
ákalla hann I einlœgni. "Hvers vegaa
bcetir hann við: „ákalla hann I ein-
lœgni"? Af því að það er ekki að
biðja eða ákalla, ef munnurinn eina
tautar. Hvað mundi Guð gjöra, ef þu
kœmir með munninn, bók og Pater
78