Kirkjuritið - 01.04.1974, Síða 7

Það voru hátíðisdagar
°r5 i minningu dr. Róberts Abrahams Ottóssonar, söngmólastjóra
Senn líður frá hinn fyrsti höggdofi,
°9 ekki verður lengur orða bundizt.
Hár var sá brestur og þungt það
a Orð öll eru ómerk — utan hið
e|na orð, og ekkert requiem heyrist
nema hið eina, sem er í hjarta manns.
Það voru hátíðisdagar, er hann
,°m ávallt brosandi og hlýr og
veðjur hans innilegar. Þannig kom
ann með sama hœtti og samur og
Ver'ð hafði — á hverju sumri, og raun-
Qr oftar en um Skálholtshátíðir, —
^ustur í Skálholt um 10 ára skeið. —
ennt í farj fians heId ég verði dýr-
°st í minningunni: Annað er hin barns-
þ^a °9 Húfa gleði, er fylgdi honum.
tj| Vará smœsta og einfaldasta
^ ot:t að miklum fagnaði og hátíð.
itt er hin mikla alúð, er hann
9ð' við hvert sitt verk.
l r°^uharka hans, er fyrst bitnaði á
^^nurn sjálfum, — síðan öðrum, varð
v rt*Um °fraun. Svo góðum gáfum
oq ann 9œááur/ svo miklum þrótti
rejsSV° a9œtiega menntaður, að hann
gat Unc*ir Þessum kröfum, sjálfur, —
Ver'ð sá afreksmaður, sem hann
Vera, og þurfti aldrei að slaka á,
er virtist. Við söngstjórn og
vildi
hr- ^VÍ'
hcLstnSy.e'tarstiarn áar hann þó einna
sjá|fu áiuPri lotningu gat hann,
kenriq Ver®u9ur/ lyft þeim sprota, er
^runr/'u Qns' ilinn mikli meistari,
Walter/ hafði falið honum á
hendur. — Sá, er einu sinni átti þess
kost að vera á kórœfingu hjá honum,
mun aldrei fá gleymt þeirri lífsreynslu.
Hún var sönn opinberun. — Mikið og
áhrifaríkt var að vera á tónleikum hjá
honum, en hitt var þó ennþá miklu
meira, — að heyra hann og sjá á œf-
ingu. Þar fór hann hamförum. Þar
gneistaði og sindraði af honum kraft-
urinn, hin ógurlega tónaorka an.dans.
— Það var daufur og dumbur maður,
sem ekki brann sjálfur. — Og jafn-
framt glóði svo á gullið og silfrið í
djúpinu, — hina lygnustu og hljóðustu
fegurð.
I gerningaveðrum mannvonzkunnar
barst þessi ágœti maður til íslands og
kaus að heita íslendingur. Það starf,
sem hann vann á íslandi, varð slíkt
að vöxtum og ágœtum, að þess mun
lengi sjá stað. Þar sannar Guð enn
sem forðum, að hann kann gjarna að
snúa til góðs þvi, sem menn œtluðu að
gera illt.
Seint í apríl 1963 kom söngmála-
stjóri þjóðkirkjunnar austur í Biskups-
tungur og hóf œfingar söngs. Vígja
skyldi SkáIholtskirkju í júlí það sama
ár. Þá var Skálholtskór komið á fót.
Þar var ekki kastað til höndum. Mun
varla ofsagt, að þá yrðu um þœr
mundir nokkur tímamót í sögu íslenzks
kirkjusöngs. Um haustið nœsta efndi
söngmálastjóri til námskeiðs í Skál-
5