Kirkjuritið - 01.04.1974, Blaðsíða 11

sinna, úrskurða og dœma þeirra ann-
Qrs einskis verða líf út frá þeirri vitn-
eskju um œðstu lög og rök, sem hann
hefur gefið þeim.
Maðurinn af dufti fœddur og í
duftið horfinn aftur á augabragði,
hann er fjúkandi fis, andgustur einn
°9 gufa, blaktandi strá. Nei, hann er
Qnnað: Hann er mynd í huga Guðs,
hann er veruleiki í huga Guðs. Mað-
urinn, þessi smásjárhégómi í aldanna
endalausu röst, í alheimsins tröllslegu
víðáttu, hann lifir í vitund Guðs, hann
er lífsþáttur í huga hins eilífa skap-
ara, áhyggjan þar, gleðin þar. Þar er
^Y'gzt með honum af lifandi ástríðu,
krennandi elsku.
Þetta vissu spámenn ísraels frá
Móse og úr fram. Og hverju sinni sem
Nóðin þeirra staldraði við og leit um
°xl eða skyggndist fram, þá horfðist
^én í augu við Guð sinn: Það ert þú,
'-’rottinn, sem ert lífið í duftsins og
dauðans heimi, þú heldur um stýrið
1 tírrians straumi, þú ert athvarf, hœli
°9 styrkur, líkn og lífsvon hins hrös-
u^a/ synduga manns frá kyni til kyns.
víkja frá þér, sœra þig, gleyma
, r, storka þér, það er myrkrið og
dc,uðinn.
þ . II.
essi bœn, sem kennd er við Móse,
L°r yfirskrift þeirrar þjóðhátíðar, sem
aldin var á íslandi fyrir hundrað ár-
Urn- Af þessari fornu, hebresku Ijóð-
, ®n er fœddur sá þjóðsöngur, sem vér
. °^urn átt síðan. Þaðan fékk sr. Matth.
'?s, ^veikjuna í lofsöng sinn og í fleiri
iuP og háleit lofsöngsljóð, sem hann
0rti af sama tilefni.
v ^iáðsöngurinn, Ó, Guð vors lands,
ar fyrst sunginn hér í Dómkirkjunni á
þakkarhátíð ársins 1874. Og undir
þeim söng var varla það auga í þessu
húsi, að ekki vœri tárum vœtt.
Öll eru þau augu löngu brostin. En
sú kennd, sú þökk, sem döggvaði þau,
er ekki þorrin. Hún segir til sín þar,
sem íslenzkt hjarta er með lífi. í svip-
skynjun hefur ferill kynslóðanna staðið
fyrir hugarsjónum í kirkjunni hér fyrir
hundrað árum, örlög feðra og mœðra
á aldanna löngu og ströngu för. Og
inntak þeirrar sögu: Drottinn, þú varst
oss athvarf frá kyni til kyns. Vér lof-
um þitt heilaga, heilaga nafn.
Þetta stef berst til vor úr musteri
aldanna í upphafi þjóðhátíðarárs. Það
hefur ómað fyrr og síðar. Einn fátœk-
ur prestur, Einar Sigurðsson, orti fyrir
4 öldum:
Hér á landi oss Herrann sá
og huggaði öll í máta.
Því vil ég elska ísaláð
og yfir það kalla Drottins náð
og aldrei af því láta.
íslenzk þökk, Islenzk bœn, þakkar-
gjörð og fyrirbœn þjóðar og kirkju,
sem verið hafa samferða um lengstan
aldur byggðar á íslandi.
Skáldin fá náð til þess að túlka
það, sem hugur geymir hjarta nœst.
Syng Guði dýrð, syng Drottni þökk,
vor þjóð
að það var hann,
sem leiddi þig og heilög, himnesk Ijóð
úr harmi þínum vann.
Því ef þú hlauzt að ganga, mönnum
gleymd, hinn grýtta stíg,
í hjarta Guðs þú hittir tár þfn geymd,
sjá, hann einn mundi þig.
(Tómas Guðmundsson)
9