Kirkjuritið - 01.04.1974, Blaðsíða 62

háft hinn drengilegasti. Spyr hann
mig, hvort ég sé ekki sá eða sá og
œtlar að heilsa mér. Hafði hann sýni-
lega villzt á mönnum. En þar með
vorum við kunnugir orðnir. Hann hét
Ekberg og var prestur í Lillehammer.
Kvaðst hann hafa þrjú sœti laus í
vagni sínum, þágum við hjónin far
með honum ásamt kornungri stúlku,
norskri, sem reyndist vera guðfrœð-
ingur að mennt og erindreki KFUK í
Ósló. Kynni þau, er þar var til stofn-
að, í þeim vagni, urðu okkur hjónum
nœsta giftudrjúg, svo sem síðar mun
frá sagt. Þau síra Arngrímur og Guð-
rún, frú hans, kusu hins vegar að
hinkra eftir öðrum farkosti. Komust
þau seint og ekki vandrœðalaust á
leiðarenda.
Tveir biskupar kenna
Að loknum kvöldverði, sem raunar
kunni með nokkrum hœtti að virðast í
œtt við þá hina góðu veizlu Klœngs
biskups forðum, hófust samkomur.
Voru þœr haldnar I sal miklum á Rau-
landi. Var þar flest með ágœtum og
meira að segja snotrasta sundlaug til
að gutla í. Það eitt skorti á, að ekki
sáu allir jafn vel til rœðumanna og
sumir heyrðu miður en skyldi, eink-
um þeir, sem brest höfðu á heyrn
sinni. Munu samkomugestir hafa verið
hátt á fjórða hundrað að jafnaði. Á
fyrstu samkomu voru fluttar kveðjur,
ýmsar, en síðan flutti Olav Hagesœth-
er biskup erindi það, sem birt var í
síðasta hefti Kirkjurits 1973.
Það skal játað, að nokkuð hafði
sögumaður kviðið erindaflutningi á
60
fundum þessum. Það vill oft verða á
prestafundum eins og víðar, að orð
fljúga hátt, en hjartað situr við jörð,
og allt reynist hégómi, eins og vindur-
inn, sem „gengur til suðurs og snýr
sér til norðurs. Hann snýr sér og snýr
sér og fer aftur að hringsnúast á nýj-
an leik.." — Olav Hagesœther er mjög
geðfelldur og stilltur maður, hávax-
inn, norrœnn í fasi, nokkuð orðinn
hœruskotinn. Mál sitt flutti hann hóg-
vœrlega og byggði á traustum grunni
Ritningarinnar, svo að uppbyggilecþ
varð á að hlýða.
Að morgni nœsta dags flutti bisk-
upinn í Gautaborg, Bertil Gartner, er-
indi um „friðþœginguna að ofan.
Birtist útdráttur þess með erindi Olavs
Hagesœther í slðasta hefti Kirkjurits
á liðnu ári, og skal því ekki lýsa. Bertil
Gártner er maður kvikur á fœti, grann-
ur og tœpur meðalmaður á vöxt, gra'
hœrður, en ekki mjög roskinn. Er hann
talinn lœrður maður í bezta lagi °9
verðugur arftaki eftir Bo Giertz, fyrrum
Gautaborgarbiskup, þann nafntogaða
orðlistarmann.
Stríðið í gljúfrinu
Dagurinn varð nœsta viðburðaríkur að
öðru leyti. Strax að loknu erindi bisk-
upsins komu tveir íslandsvinir, ágcetih
— þeir síra Sverre Magelsen, forma'
ur Landsambands KFUM í Noregi, og
margnefndur dr. Bjarne Hareide, sem
nú er orðinn prófastur í Sarpsborg,
ásamt konum sínum og buðu okkur,
íslendingunum öllum, í ökuferð urn
sveitina. Var þar sjón sögu ríkari,
ekki spillti, að síra Sverre Magelsen