Kirkjuritið - 01.04.1974, Qupperneq 24

hlegið svo að þessari samlíkingu, að
tór hefðu runnið. —
Ég sé hann ganga meðal drengj-
anna eftir fund, klappa á kolla,
strjúka um vanga, — kannski hár-
reita einn og einn í gamni. — Og
þeir hópast kringum hann. — Hvað
ég öfundaði þá suma, sem hlutu
klapp eða stroku eða spaugsyrði. —
Mér fannst eins og hann mundi aldrei
sjá mig. Og aldrei hefði ég haft upp-
burði til þess að gefa mig á tal við
hann að fyrra bragði, eins og sumir
drengir gerðu.
Aðeins einu sinni minnist ég þess,
að hann tœki eftir mér á þeim árum.
— Ég var að leita eldra bróður míns.
Hann var orðinn hálffullorðinn, —
skógarmaður, meira að segja, þ. e. a.
s. hafði verið í Vatnaskógi með séra
Friðriki. Ég fann hann inni ! lesstofu
á Amtmannsstíg ásamt fleiri piltum.
— Og þar var nú raunar séra Friðrik
einnig. Honum var sagt, hver ég vœri.
Hann tók höfuð mitt, lagði það þétt-
ingsfast að barmi sér. — Mér finnst
sem vindlalyktin sé enn í nösum mér.
— Og svo strauk hann hlýrri hendi
um vanga mér og klappaði mér. —
Ég var óvanur slíkum atlotum og
fór hjá mér, — veit ekki nema ég
hafi streitzt á móti. Eitthvað fallegt
hefur hann efalaust sagt. Ég man það
ekki. Hitt veit ég, að á þeirri stundu
var hann að blessa mig og biðja fyrir
mér. —
Blindur predikar
Þetta mun hafa gerzt skömmu áður en
séra Friðrik fór utan til Danmerkur
sumarið 1939. Þá var hann liðlega
sjötugur, en ég á tólfta ári. — Hann
kom ekki aftur heim fyrr en að 6 ár-
um liðnum. Þá hafði heil heimsstyrj-
öld farið hjá garði. — Hann var að
vísu orðinn gamall maður, ég orðinn
latínuskólapiltur. Vitanlega var ég að-
eins einn í hópnum eins og fyrr. Og
þó var þessi heimkoma hans ógleym-
anleg hátíð. — Það var aðeins einn
séra Friðrik í KFUM. — Og hann var
kominn heim úr útlegðinni, — enn
einu sinni sendur af Guði, hans er-
inda. —
Og séra Friðrik átti mikið ólifað.
Meira að segja heimsótti hann mig
að Torfastöðum, er ég var orðinn
prestur þar. Hann var hjá okkur hjón-
um fáeina daga, þá alblindur orðinn,
— predikaði í kirkjunni við messu og
rœddi við unga og gamla, komandi
og farandi, er settust við fótskör hans.
— Allir, hygg ég, að hafi farið glað-
ari og ríkari af fundi öldungsins.
SnauSur skólasveinn
Nú kannt þú að spyrja, lesandi góð-
ur, — hvað í fari séra Friðriks hafi
gert hann svo mcetan og mikinn 1
augum manna. —
Ég játa, að það er með hálfum
huga, að ég reyni að svara. Hér eru
margir, sem voru vinir hans og þekktu
hann svo miklu lengur og betur en
ég. Þó var ég beðinn þess að minn-
ast hans hér í kvöld, og fátt geri ®9
fúsari og glaðari. Spurningunni kýs
ég helzt að svara með fáeinum mynd-
um úr lífi hans.
Að sjálfsögðu hefur þú heyrt um,
hversu bernska séra Friðriks var ser-
stœð um margt. Ég má því ekki dvelja
22