Kirkjuritið - 01.06.1974, Blaðsíða 12

Vér reynum ekki að spá í það,
hvernig þá verður háttað um hagi
kirkjunnar né hvar þjóðin verður þá
stödd á sinni aldaför. Og hvaða ör-
lög bíða mannkyns nœstu áratugi er
hulið, en hitt er Ijóst, að framvindan
er hröð sem sfendur og áratugur getur
meiru bylt en aldaskeið áður á tíð-
um.
Ýmsar spár eru þuldar um framtíð
kristins dóms, illspár nokkrar, sem
raunar eru ekki annað en „ósk um
hrakför sýnu verri", svo sem skáldið
segir. Þess kyns spár eru engin nýjung
og ekkerf merkilegt við þcer annað en
lífsseigla fordómanna, en sá er mun-
ur á fordómi og ketti, sagði Mark
Twain, að kötturinn hefur ekki nema
níu líf.
Þegar ég lít mínum rosknu augum
yfir þá sveit, sem nú skipar stétt
prestanna á íslandi og hugsa jafn-
framt til nœsfu aldamóta, þá tel ég í
fullri einlœgni sagt, að kirkjan þurfi
hvorki að vera undirleif né kvíðin.
Það er margoft sagt, að œskan sé
fráhverf kirkjunni. En þá gleymisf það,
að alltaf eru ungir menn að ganga í
þjónustu hennar. Á 14 árum þáði ég
þá gleði að vígja 50 unga menn til
prestsskapar. Stétt prestanna hefur
endurnýjast og heldur áfram að end-
urnýjast. Hún er tiltölulega ung. Og
hingað gœtu menn komið á presta-
stefnu til þess að hitta menn, sem eru
fulltrúar unga fólksins engu síður en
aðrir jafnaldrar. Og það hygg ég, að
þeir ungu menn, sem á undanförnum
árum hafa kosið sér hlutskipti prests-
ins, geti alveg mœlt sig við annað
fólk sinnar kynslóðar, bœði um hœfi-
leika og aðra kosti, vœri í mannjöfn-
uð farið. Þetta má þjóðin vita, kirkjan
meta og þakka í aliri auðmýkt. Og ég
vantreysti því ekki, að hinir ungu
brœður, sem eiga œvistarfið fram-
undan, muni taka þeirri brýningu,
sem felst í því að heyra til þeirri stétt,
sem hefur átt lengri, örlagaríkari og
ávaxtameiri samleið með íslenzkri
þjóð en nokkur önnur, Ég fulltreysti
þeim til þess að standa trúlega á sín-
um pósti, hvað sem í skerst. Eitt-
hvert spor við tímans sjá mun hver
einn eftir sig eiga, kannski einhverja
lœsilega og minnilega línu á blöðum
þeirrar sögu, sem gefur óbornum
niðjum íslands þrótt og vaxtarþrá. En
gleymum því ekki, að hið sýnilega er
stundlegt, hið eilífa, stóra, er ósým-
legt. Þú crt sendur með sáluhjálp. Það
eitt varir, sem eilífðin sáir og uppsker.
Út frá þvi einu mœlumst og dœm-
umst vér allir.
Halldór Laxness hefur í rifgerð fjall'
að nokkuð um það cevintýri, sem
gerðist í sögu íslands áður en þa®
landnám hófst, sem nú er minnst, þe9'
ar írskir einbúar fóru yfir úthöfin a
auvirðilegum hornum vegna Krists —
þeir kölluðu þessi ferðalög „peregri'
nare pro Chrisfo", segir skáldið, °9
bœtir síðan við: ,,Þeir hljóta að hafa
trúað mjög sterklega á Krist, og Krist-
ur, eins og fyrri daginn, haft gaman
af að styðja þá, sem voru svo alls ve-
sœlir, að þeir voru stórhlœgilegir .
Tónninn er glettinn en engin Iy9|
hér. ísland var orðið þáttur í œvintýn
Krists áður en Ingólfur kom. Kristur
nam hér land fyrri, hann átfi P
menn, sem fyrstir leiddu Island aug
106