Kirkjuritið - 01.06.1974, Blaðsíða 19

Iaga, er mikilvœgt atriði, einnig með
t'Hit til kristinna frœða.
Aðra erlenda ráðstefnu sótti sr.
Hreinn Hjartarson f. h. nefndarinnar.
Dr. Björn Björnsson, prófessor, sótti
h. íslenzku kirkjunnar fund, sem
^aldinn var í Varsjá á vegum Lút-
herska heimssambandsins. Sr. Pétur
S'gurgeirsson, vígslubiskup, sat stjórn-
arnefndarfund norrœnu ekumenisku
stofnunarinnar, sem haldinn var í
^redriksstad, Noregi.
^9 fór þrívegis utan á árinu. í októ-
laer var ég boðinn til Lögumkloster á
$uður-Jótlandi til þess að flytja fyrir-
estur og prédika á s. n. menningar-
viku- sem kirkjustofnanir þar efndu
til- í marz fór ég til Þýzkalands í boði
J^ielar prófastsdœmis og flutti fyrir-
estra, 2 í Kiel og 1 í Ratzeburg. í
a^aílok sótti ég fund hinnar alþjóð-
^9U samstarfsnefndar Lútherska
eirnssambandsins, sem haldinn var i
Undi, og síðan prestastefnu i Strang-
nás i boði Kastlunds biskups.
Á Alþingj
^að gerðist á Alþingi, að frumvarpið
Urr> veitingu prestakalla var flutt öðru
!iln|t' af menntamálanefend efri
6i dar, eða svo átti að heita. Sama
,e nci flutti málið í fyrra að beiðni
urn 6rra' ^ar Þá komið að þinglok-
en nefndinni vannst þó elja til
SSS senda frv. út um land til um-
agnar. Ekki fékkst það samt flutt að
^ia nema með nokkrum eftirgangs-
S|Unum. Lyktir urðu þœr að þessu
t;| n'' a® nefndin fékk málinu vísað
r|kisstjórnarinnar.
Meðferð hinnar háttvirtu nefndar á
þessu máli og afgreiðsla hennar er
nokkur viðburður. Forsaga málsins er
alkunn. Frv. var rœkilega undirbúið
í hendur ráðherra og Alþingis, marg-
samþykkt á Kirkjuþingi, þrátt og títt
og eindregið stutt af prestum og
kirkjulegum fundum. Ég leyfi mér að
staðhœfa, að það séu ekki nokkur lög
f gildi hér á landi, sem hafi sœtt slíkri
gagnrýni og óánœgju af hálfu þeirra,
sem við eiga að búa, sem hin gat-
slitnu gömlu prestskosningalög. Þetta
lœtur hið háa Alþingi og hœstvirt rík-
isstjórn sig engu skipta. Þingnefndin
sem fengin er til þess að flytja málið
lokar augunum algerlega fyrir allri
forsögu þess og gefur sér hitt, að þeir
aðiljar, sem um það hafa fjallað ár-
um saman, hafi ekki verið í sambandi
við fólkið í landinu. Út á þá forsendu
eða fyrirslátt tekur hún sér fyrir hend-
ur að fara að bera frv. undir einskon-
ar þjóðaratkvœði. Það sem fyrir vakti
var að sjálfsögðu það, að út úr þessu
fengi nefndin frambœrilega átyllu til
þess að gera það, sem hún œtlaði
sér: Að eyða málinu, ónýta það.
En hver varð árangurinn af þessari
könnun? Samkvœmt því, sem greint
er í minnisverðu áliti nefndarinnar,
eru áhöld um, hvort sú andstaða, sem
fram kemur, vegur meir en meðmœlin.
En hitt er athyglisverðara, að lang-
mestur hluti þeirra, sem leitað var til
um álit, virðir nefndina ekki svars.
Auðvitað vegna þess, að menn vissu,
að málið var þaulrœtt og útrœtt, það
var búið að hlusta almenning um
þetta og verkleysa að vera nú að
þvœla því um landið. Það hafði verið