Kirkjuritið - 01.06.1974, Blaðsíða 9

^9 áfram liggja sporin. Margir
Þeirra( sem hér eru saman komnir nú,
'Jiunu að öllu eðlilegu lifa það, að
íslenzk kristni full ni sín þúsund ár.
^nstni er að vísu eldri í landinu en
ÞQð. Kristur nam hér land í öndverðu
með þeim, sem beinlínis vegna áhuga
S|ns á þvi að kynna nafn hans og
r'ki, fundu landið fyrstir. Þeir mœltu
®^ki á vora tungu. En þeir kunnu
ristið bœnamál, þeir þekktu lífsins
°rð. Og þeir sögðu þau tíðindi helzt
þessum fjarlœgu furðuströndum,
Qð hér verður ekki nótt á vorin.
, ir>e'r hurfu frá, eins og kunnugt er.
ára er þess að minnast, er
ar tekinn upp að nýju og
iðförli fór með „dóm inn
yra" á vit frœnda sinna og landa og
það kristniboð, sem leiddi til þess,
a kristni var lögtekin eftir tvo áratugi.
nnan fárra
þráðurinn \
^orvaldur \
irl<Ían og sagan
Mörg er sú minning, sem rís af
f|'Upi ^ 1 alda. Kirkjan á hlut að þeim
estum. Og sumar hinar mestu eiga
l S þ°star upptök sín hjá henni. Þar
e*. n®st „þau tíðindi, er bezt hafa
|/. '. a íslandi, að landið varð allt
^ 'stið og allt fólkið hafnaði fornum
re^Una®i /' eins og listamaður sá, er
A|'i <^unniaugssögu, kemst að orði.
drei verður það rakið til grunna né
hv S ukUm augum birt að fullu'
ið Q' stin hirkja hefur verið og gef-
v'rki l ,tr'ði aldanna, hvert varnar-
Vrnisl- Un VQr gegn þeim áhlaupum
arS>ð að
þe;
he|gað
e9s kyns, sem landsmenn hafa
mceta. Þáttur hennar í mótun
ar þjóðmenningar, sem hefur
°ss lífsrétt þjóðar, er auk held-
ur mikils til órakinn og oft vísvitandi
hulinn þögn eða staðlausum stöfum.
Mér er minnisstœtt, þegar einn
kunnasti sagnfrœðingur landsins,
Björn Þorsteinsson, snerist fyrir nokkr-
um árum til varnar opinberlega gegn
grunnfœrri sögutúlkun af slíku tagi.
Þá skrifaði hann: ,,Ég veit ekki betur
en að við íslendingar höfum þegið
siðmenninguna af heilagri kirkju, og
flest það, sem við teljum okkur til
gildis, sé frá þeirri stofnun komið. Ég
veit ekki betur en að drengskapar-
hugsjónir íslenzkra fornbókmennta
hafi orðið fyrir kristnum áhrifum, eins
og flest annað, sem okkur þykir til
um í fornum frceðum . . . Við getum
verið eins heiðnir eða hálfkristnir og
hverjum líkar, en hástemmd rómantík
um heiðnar drengskaparhugsjónir
víkinga er œrið varasöm á síðari
hluta 20. aldar." „Vér jslendingar er-
um engir menn til þess að lítilsvirða
fornhelgar stofnanir."
Kirkja íslands fer ekki halloka fyrir
dómi þjóðarsögunnar, þegar dœmt
er af þekkingu og viti. Hitt er heldur,
að samfylgd hennar með landsmönn-
um er, þegar alls er gœtt, stœrst allra
þakkarefna íslenzkrar þjóðar á af-
mcelisári. Einstakir atburðir og fáein
nöfn eru nœg vísbending um þetta.
Ég nefni eldmessuna á Kirkjubœjar-
klaustri og sr. Jón Steingrímsson.
Minning þess viðburðar og manns
hefur maklega verið heiðruð á ný-
liðnum þjóðhátíðardegi. Og víst er
það, að sr. Jón lýsir afstöðu mikils
þorra allra presta á öllum tímum,
þegar hann lýsir því, hvernig honum
veittist jafnan þegar verst horfði fyrir
Guðs almœtti „frískur og nýr móður
103