Kirkjuritið - 01.06.1974, Blaðsíða 33

blindni lögmálum aukinnar framleiðni
°9 hagvaxtar. Kristinn maður þarf
^hki að líta þetta í sjálfu sér illt. Hann
Ve|f, að slík þróun getur leitt af sér
kröfur um afturhvarf til lífs af litlu,
°9 örlar raunar þegar á þeirri þróun,
' hópi ungs fólks víða meðal
Vestrœnna velferðarríkja En það er
ekki
n°g, að hann minnist þess með
Málfum sér, að maðurinn lifir ekki af
rauði einu saman, ef hann lœtur ekki
sína tala um hið rétta og ranga.
ér leynast ótal hœttur. Slík stjórnmál
e99|a beint og óbeint ákveðið
9'ldismat á manninn, setja hon-
ern mark og stefnu, sem getur hœg-
e9a orðið í beinni andstöðu við þá
J^ennsku og manngildishugsjón, sem
lrkjan skal standa vörð um. Og hér
eynist jafnframt sú hœtta, að f j a n d -
sam | eg öf| kristinni trú og lífsskoð-
Un eiga hœgara með að lœða áhrif-
Urn s'num að íslenzkri löggjöf, ef slíkt
Un Vara- og afskiptaleysi rœður för
ristinna manna. Mœtti nefna sem
^mi grunntón fóstureyðingafrum-
psins og e. t. v grunnskólafrum-
arPsins upphaflega, þótt farsœlli
a a yktir fengjust þar að lokum.
Ul.
Irkjan, löggjafar- og
^lorveitingavaldiS
vce ^Va®a mats og meðhöndlunar
slíkn 'r sv° kirkjan sjálf innan vébanda
sterka stiarnmála? Er staða hennar
9en -S ° vei^? Hlýtur hún brautar-
þöq?' SSm, v'^urkennt óskabarn hins
er 0° Sn ailrii:arn'kla meirihluta, eða
enr>i haldið við nánast af vana
eða sem broti af gamalli hefð, þar
sem hún þakkar mannlegri velvild til-
vist sína. Hvorutveggja hefur heyrzt,
en hvorugt þó sennilega rétt.
Annars vegar hafa kristin viðhorf
og siðgœðishugmyndir mótað og
markað íslenzka löggjöf, og lífshœttir
þjóðarinnar í heild, fjölskyldunnar
sem einstaklingsins, byggja á þeim
grunni. Kirkjan er að þessu leyti í
sterkri stöðu- En hins vegar merkjum
vér blikur á lofti, þar sem einkum
löggjafar- og f j á r v e i t i n g a r-
valdið virðist nú raunhœfa í fram-
kvœmd þá djúpu þögn, sem um kirkj-
una og málstað hennar ríkir á vett-
vangi stjórnmálanna. Hér er ekki horft
til einstakra flokka eða einstakra
manna, og það því síður dregið í efa,
að kristinn málstaður eigi unnendur
og talsmenn í þeim röðum. En vér
hljótum að taka eftir því, hve kirkjuleg
málaleitan fœr tíðum seina, ef ekki
neikvœða afgreiðslu, svo að ekki sé
meira sagt. Vér hljótum að líta það
t. d. með öllu óviðunandi, að kirkj-
unni sé lagt viðurvœri á fjárlögum,
eins og hverju öðru betlibarni, þar
sem þarfir hennar eru þannig vanvirt-
ar og frumkvœði oft heft og lamað.
Hún biður ekki um ölmusuframlög og
telur sig ekki ásœlast brauðpeninga fá-
tœklingsins. Hún biður annars vegar
um það, sem hún á og veit sitt, en
hins vegar um það, sem hún veit hinn
kristna söfnuð þurfa, sem hún veit
þjóðina þurfa, henni til hags og heilla-
Það mœtti nefna mörg dœmi, en
fjárlögin sjálf tala þó skýrustu
máli. Vita söfnuðirnir t. d. að Kirkju-
byggingarsjóður, sem lánar til kirkju-
bygginga, fœr á síðustu fjárlögum 5
127