Kirkjuritið - 01.06.1974, Blaðsíða 66

manna eru þessi orð í I. Jóh. 1, 9.
töluð: ,,En ef vér játum syndir vorar,
þá er hann trúr og réttlátur, svo að
hann fyrirgefur oss syndirnar og
hreinsar oss af öllu ranglœti".
VI.
Sem dœmi þess, hvílíka einlœgni og
baráttu slík syndajátning kostar, nœg-
ir að segja aðeins tvœr afturhvarfs-
sögur.
Ung kona hér í Honan hafði drep-
ið manninn sinn, og auðvitað var
elskhugi hennar í ráðum með henni.
Þau höfðu ekki fyrr komið ódœðis-
verkinu í framkvœmd, en þau höfðu
lent í höndum yfirvaldanna. Tengda-
móðir þessarar konu hafði kœrt þau,
án þess þó að hafa nokkura óyggj-
andi sönnun með höndum. Hún kœrði
þau fyrir að hafa drepið son hennar,
og krafðist þess, að þau yrðu tafar-
laust liflátin lögum samkvœmt.
Þau voru ekki aðeins yfirheyrð,
heldur einnig barin, hvað eftir ann-
að pínd til sagna. Endalok málsins
urðu þau, að elskhugi konunnar réð
sig af dögum í varðhaldinu, eftir að
hafa sœtt ógurlegum pyndingum, en
sjálf var hún látin laus, enda hafði
hún þrátt fyrir pyndingarnar, þver-
neitað að hafa verið nokkuð við
þennan glœp riðin.
Nokkru síðar voru haldnar trúar-
vakningarsamkomur á kristniboðs-
stöðinni þar í nágrenninu. Kona þessi
kom þangað, af einskœrri forvitni, en
varð fyrir þeim áhrifum, að hún sann-
fœrðist um nálœgð lifanda Guðs og
sá nú sínar mörgu syndir í því Ijósi.
Hún varð ekki knúin sagna með pynd-
ingum. En nú varð hún að hlíta dómi
Guðs orðs og samvizkunnar, og fór
sjálfviljug, en sundurkramin rakleitt
til tengdamóður sinnar og játaði á
sig glœpinn. Þetta þótti tengdamóður
hennar svo óskiljanlegt, að í staðinn
fyrir að snúa sér til lögreglunnar fór
hún samdœgurs til kristniboðsstöðv-
arinnar, til þess að grennslast eftir,
hvernig á því gat staðið, að konu
sonar hennar hafði snúizt svo ger-
samlega hugur. Og svo fór, að hún
trúði einnig boðskapnum um synd og
frelsi. En þegar þœr báðar höfðu lát-
ið sœttast við Guð, var ekkert fram-
ar því til fyrirstöðu, að þœr scettust
innbyrðis.
Vakningarsamkomur eru venjulega
haldnar nokkra daga í röð, og er þa
segin saga, að á fyrstu samkomunum
er áberandi og mjög mikil mótspyrna-
„Lögmálið verkar reiði, — er boð-
orðið kom, lifnaði syndin við".
Það var eitt sinn sem oftar, a^
nokkrir kínverskir trúboðar voru a
meðal þeirra, sem löstuðu kenning'
una leynt og Ijóst. Einn þeirra gat
loks ekki á sér setið, en kvað upp
úr með það á fjölmennri samkomUi
að þessi lögmálsprédikun vceri ekki
aðeins ólútersk, heldur einnig algi°r'
lega andstceð anda og kenningun1
Nýja testamentisins. Honum var ekki
svarað öðru en því, að „lögmálið er
tyftari vor til Krists, — fyrir lögma
kemur þekking syndar". í lok sam
komunnar sannfœrðist hann loks um-
að til þessa hefði hann skort þa
þekkingu. Hann bað um fyrirbcen oQ
kannaðist þá meðal annars við þa '
að hann hefði, áður en hann var
kristinn, kviksett einkabarn sitt, lija
stúlku, hún hafði veikzt, en hann vi
160