Kirkjuritið - 01.06.1974, Blaðsíða 65

stalli skurðgoðum úr aureltu og grjóti.
til þess þarf trúarvakningu, að
rnenn auðmýki sig fyrir lifanda Guði,
en hafni hjóguði hjartans, þ. e. þeirri
Quðsmynd, sem er aðeins fóstur af-
Ve9aleiddrar skynsemistrúar, hug-
Srníði að eigin skapi.
Það þarf trúarvakningu til þess að
|^enn, í staðinn fyrir að gera alls
onar kröfur til Guðs, auðmýki sig
Vrir honum og kannist við syndina
Sem hrœðilegasta raunveruleika lífs-
'ns- Menn venjast syndinni, að sínu
®Vti eins og óþrifnaði, og lifa
a yggjulausu lífi ón samfélags við
u°, af því blindnin er óhyggjulaus
°9 kceruleysið ósvefnstyggt.
IV.
^ Vakningasamkomunum er fyrst og
remst fluttur vœgðarlaus boðskapur
UrT1 synd. Skulu hér tilfœrðir örfóir
ritningarstaðir, sem oft er vitnað til.
"En það eru misgjörðir yðar, sem
s 'lnað hafa gjört milli yðar og Guðs
x ar' sem byrgt hafa auglit hans
ynr yður, Svo að hann heyrir ekki".
Vndin er nefnd ó nafn og stundum
a ^nar heilar rœður um sérstakar
syndir, í |jósj Ritningarinnar, svo sem
^°r' þjófnað, hatur, lygi o. s. frv.
aft ^6nt a Þa®' a^ e'tthvað hljóti
Qr Vera bogið við trúarlífið, ef ekki
Qugnein Qðgreining milli safnaðar
jll s °9 heimsins, sem er þó í hinu
kv* • "®an9*ð því ekki undir ósam-
^nla ok með vantrúuðum". — Eða
,,Hvaða samfélag hefir Ijós við
-r Ur? ' 1—• Eða ,,Hver hlutdeild er
i um með vantrúuðum?"
^"Lýður þessi nólgast mig með
nni sínum og heiðrar mig með
vörum sínum, en fjarlœgir hjarta sitt
langt í burtu fró mér". — „Og vér
urðum allir sem óhreinn maður, allar
dyggðir vorar sem saurgað klœði".
Og ekki gagnar að skella skuldinni
ó aðra, jafnvel heldur ekki ó Satan
sjólfan. „Fyrir því skal þó sérhver af
oss lúka Guði reikningi fyrir sjólfan
sig", af því að „sérhver verður
fyrir freisting dreginn og tœldur af
sinni eigin girnd".
V.
Menn eru beðnir að lóta það ekki
dragast að snúa sé til Guðs. „Komið
nú og eigumst lög við," segir Drott-
inn. „Þó að syndir yðar séu sem skarl-
at, skulu þœr verða hvítar sem mjöll.
Þó að þœr séu rauðar sem purpuri,
skulu þcer verða sem ull".
Það kemur oft fyrir, að menn, sem
hlýða ó boðskapinn um synd og nóð,
taki þegar sinnaskiptum og frelsist.
Og þeir fara ekki leynt með það,
heldur lofa Guð hóstöfum og vitna
um dýrlega reynslu sína í tíma og
ótíma. Og það hefir sýnt sig, að
reynsla þeirra er haldgóð og ekta.
Á samkomunum eru sjaldan fleiri
en einn eða tveir rœðumenn, en sólu-
sorgarar eru margir. Allir, sem hafa
gefizt Guði, taka beinan þótt í sam-
komunum, fyrst og fremst í bceninni,
og því nœst með vitnisburði, og svo
loks með því að taka að sér fólk,
sem orðið hefir fyrir óhrifum, og leið-
beina því í sóluhjálparefnum. Þeir
haga sér bókstaflega eftir orðunum
í Jakobsbréfi: „Játið því hver fyrir
öðrum syndir yðar og biðjið hver
fyrir öðrum". — „Þú hefir þóknun á
hreinskilni hið innra", og til slíkra
159