Kirkjuritið - 01.06.1974, Blaðsíða 48

mér, en þetfa er hans starf, og það
mun blómgast og verða til mikillar
blessunar".
Heimili fyrir deyjandi menn
Starfið óx enn, og órið 1952 tóku
systurnar í notkun „Heimilið fyrir hina
deyjandi". Þessa var mesta þörf, því
að á götunni er fólk yfirgefið, sjúkt,
liggjandi þar og bíður dauðans. Móðir
Teresa segir, að fyrstu konuna, sem
hún hitti þannig, hafi hún tekið upp
af götunni. Var kona þessi hörmulega
leikin af rottum og maurum. Fór hún
með hana á sjúkrahús. En ekkert var
hœgt fyrir hana að gera og ekki við
henni tekið, nema af því, að móðir
Teresa neitaði að hreyfa sig fyrr en
þessum vesalingi vœri viðtaka veitt.
Fró sjúkrahúsinu hélt hún svo til borg-
aryfirvalda og bað þau að g e f a sér
hús, þangað sem hœgt vœri að flytja
þessa aumingja, „því að þennan dag
fann ég fleiri, sem lógu bjargarlausir
og deyjandi ó götunni". HeiIbrigðis-
fulltrúinn fór þá með henni til Kalí-
hofsins og sýndi henni dormashalah,
hvíldarsal tilbiðjenda Kalí. Þetta var
auðnarlegt hús. Hann bauð henni
þetta hús og hún þáði það með gleði.
Innan sólarhrings voru fyrstu sjúkling-
arnir komnir þangað. Þannig var
stofnsett heimilið handa hinum sjúku
og deyjandi, sem enginn hafði skipt
sér af.
Hvað var svo hœgt að gera fyrir
þetta sjúka og deyjandi fólk?
Móðir Teresa svarar því, að fyrir
öllu öðru sé það, að þetta vesœla fólk
finni, að þeir séu til, sem beri raun-
verulegan kœrleika til þeirra, að þeir
séu til, sem vilji, að hinir aumu og
deyjandi fái vitað það, að til sé bœði
mannlegur og guðlegur kœrleiki, sem
œtlaður sé hinum fáu lífsstundum
þeirra, að til sé ungt fólk, sem fúst sé
til að fórna þeim lífi sínu í þessari
þjónustu.
Þeir, sem lifa af eymdina eru sendir
til heimila, þar sem þeim getur liðið
vel síðustu œvidagana. Hinum, sem
fœrir verða til vinnu er reynt að sja
fyrir vinnu við þeirra hœfi.
í upphafi þessa starfs fyrir hina
deyjandi fóru systurnar um göturnar
og leituðu uppi hina sjúku og fluttu
til heimilisins. Þegar starf þeirra varð
á vitorði margra, þá símaði fólk i
sjúkrabíla til að flytja þetta fólk til
heimilisins. Við þessu fólki öllu er
tekið, ef fyrst er farið með það til
nœsta sjúkrahúss. Það er ófrávíkjan-
legt skilyrði af systranna hálfu. Heim-
ilið er aðeins fyrir þá, sem enginn
spítali vill taka við og fyrir þá, sem
til engra eiga að hverfa, er geta veitt
þeim aðhlynningu.
Árið 1950 voru systurnar aðeins 12/
en síðan hefir þeim fjölgað mikið °9
því var hœgt að opna nýtt heimili
árið 1959 i Dranchi og svo í Delhi-
Systrunum fjölgar við hverja nýia
útfœrzlu. Nú koma stúlkur frá þessum
stöðum til starfa í systrareglunm-
Flestar eru úr miðstéttunum, en einn
ig ensk-indverskar stúlkur og flestar
þeirra eru mjög vel menntaðar.
systrareglunni verða þœr að gefa sl9
Guði algjörlega. Þetta er andi sam e
142