Kirkjuritið - 01.06.1975, Síða 82

Þegar sagt er frá sköpun mannsins
(1:26—31) fellur málgerð Prestarits-
ins í skuggann. Sköpun mannsins er
ekki sett fram sem boð eða skipun og
uppfylling þeirrar skipunar, heldur er
hún sett fram sem ákvörðun og upp-
fylling þeirrar ákvörðunar. Þetta und-
irstrikar hið einstœða við sköpun
mannsins. Sköpun mannsins er gjör-
ólík allri annarri sköpun heimsins.
Það er nœstum hœgt að segja, að hún
rjúfi umgjörðina um alla aðra við-
burði sköpunarinnar. Með þessu móti
bendir Prestaritið á eitthvað, sem að-
eins verður sagt óbeint, — og það er,
— að maðurinn skilur sjálfan sig sem
sköpun Guðs. Þegar maðurinn segir,
,,Ég trúi, að Guð hafi skapað mig",
þá er það eitthvað, sem ólíkt er öllu
öðru, er hann hefir veitt athygli í
sköpunarverkinu. í raun og veru get-
ur maðurinn ekki látið sér slíkan vitn-
isburð um munn fara, nema hann
hugsi sér viðburð (event): mót skap-
arans og sköpunarinnar. í Genesis 1
er aðeins imprað á þessu í hinum sér-
stœðu versum 26—30. En einmitt !
þessari staðreynd er fólgið sambandið
við Genesis 2, þar sem sköpun mannS'
ins er stefið, og það skoðað sem við-
burður (event) frá upphafi. Sköpu11
mannsins er sett fram sem mót (ef'
counter) Guðs og manns,
Það er mjög eftirtektarvert, að Gen-
esis 1 lýkur eiginlega ekki með sköpufl
mannsins, heldur kemur dálítið nýtf^
sögunnar í Genesis 2:1—3 (greinileð'
ur hluti Prestaritsins), sem í raunin111
á ekki við um sköpunarverkið. Á þettö
er jafnvel lögð rlkari áherzlu með þvl'
að það er setf fram sem niðurstaðö-
Maðurinn er ekki takmark sköpunðr
Guðs. Frá upphafi hefir hin sjö dag°
framsetning beinzt að sjöunda deg|f1'
um. Takmarkið er í rauninni hin hö'
tignarlega hvíld, er einkennir þennön
dag. í blessun og helgun sjöund0
dagsins getum við grillt í takmarkið'
sem þó er ennþá hulið, dagur
beiðslu, þar sem lifandi (respondinQl
söfnuður ber fram lofgjörð skapdrC,ri
um til handa, lofgjörð, sem við sköP
unina var innifalin 1 fhugun Guðs, a
verki sínu.
Framhald í næsta he**'
160