Kirkjuritið - 01.06.1976, Qupperneq 26

„Aðsókn að stofunni hefur alltaf
verið mikil, og 10.000 sjómenn heim-
sóttu hana síðastliðið ár. Þeir skrifuðu
rúm 4000 bréf, en 3700 bréfum var
tekið á móti úr pósti og þeim komið
til skila, og 11.000 krónur voru sendar
heim fyrir sjómenn á sama tíma. Marg-
ar samkomur og fyrirlestrar voru
haldnir, og um jólin er reynt að hafa
sérstakan jólatrésfagnað. Fá þá allir
dálitla jólagjöf, böggul, sem eitthvað
smávegis er í, sem gleður sjómanninn,
en bögglarnir eru sendir stofunni víða
að. Flestir þeirra, sem heimsækja
stofuna, eru auðvitað íslenzkir sjó-
menn, þó heimsóttu hana í fyrra sjó-
menn frá 14 þjóðum."
Auk íslenzkra sjómanna fékk Jó-
hannes jafnan marga gesti frá Fær-
eyjum, enda standa Færeyingar hon-
um býsna nærri hjarta. í grein þeirri,
er fyrr var getið um, að hann hefði
ritað fyrir Bjarma, segir hann raunar
einkum frá samskiptum sínum við Fær-
eyinga, enda mun sannast sagna, að
þær frásögur séu upphaflega ritaðar
á norska tungu fyrir norska og fær-
eyska lesendur. En síðar var svo þýtt
á íslenzku.
Á fyrstu árum Sjómannastofunnar í
Reykjavík voru oft um 60—70 færeysk
fiskiskip á Reykjavíkurhöfn.
„Ég man það,“ segir Jóhannes,"
að eitt sinn fórum við um borð í 50—60
færeysk skip á páskadagsmorgni, til
þess að bjóða mönnum á samkomu
í samkomusal, sem við höfðum fengið
lánaðan. Þá var oft þröngt á sjó-
mannastofunni. — Sjómennirnir þurftu
á margs konar fyrirgreiðslu og aðstoð
að halda, og það var okkur mikil
ánægja að veita þá aðstoð, sem unnt
var. Einn þurfti á lækni að halda,
annar þurfti að komast á sjúkrahús
og sá þriðji á að halda aðstoð við að
selja veiðina. Enn annar hafði orðið
fyrir ásiglingu og þurfti að komast
í samband við danska sendiráðið. Svo
var ef til vill einhver dáinn, og þá
þurfti að senda líkið heim.“
Sjóslys mikil voru tíð hér við land
um þessar mundir, og fór sjómanna-
stofan ekki varahluta af þeim atburð-
um. Að kvöldi 7. apríl 1924 barst þeim
Jóhannesi og vini hans, færeyskum,
sjómannatrúboðanum Alfred Petersen,
beiðni danska sendiráðsins um, að
þeir færu næsta dag til Grindavíkur.
Þar hafði kútter „Anne av Tofte'
strandað og öll skipshöfn, 17 manns,
týnt lífi. Jóhannes kveðst aldrei muni
gleyma því, er beið þeirra félaga 1
Grindavík. Þá kom það í hlut síra
Bjarna Jónssonar að halda líkræðu og
kasta moldum á fjórtán kistur, er
lagðar voru í sömu gröf í kirkjugarð-
inum við Suðurgötu.
„Kasta teg i Jesu favn“
i marz 1928 kom kútter Acorn lil
Reykjavíkur. Hann hafði fengið á sig
sjó, en síðan hafði brotizt út eldur
mikill í skipinu. Sex manns höfðu fariz1
í eldinum. Þeim, sem eftir lifðu, var
það hin mesta þrekraun að koma
skipinu til hafnar. Þeir lögðust ör-
magna á þilfarið, jafnskjótt og gengið
hafði verið frá landfestum. Sjöundi
maðurinn lézt í sjúkrahúsi af sárum
sínum degi síðar.
Jóhannes segir: „Ég gleymi aldre'
þeim sára og þunga harmi, sem ég var
104