Kirkjuritið - 01.06.1976, Síða 61

boðun Orðsins, heldur í sameiginlegri
^annúðarviðleitni, „umræðu dagsins
Urn málefni kirkjunnar, og starf hennar
a hinum pólitíska alheimsvettvangi.“
Hvaða orð verður hold?
°9 enn segir þar: „Það virðist ekki
Vera áhyggjuefni okkar kristnu bræðra
°9 systra, hvað sé „hinum megin'1,
beldur þetta: að vera gjörendur orðs-
'ns> að framkvæma vilja Guðs, að
’>orðið verði hold", raunverulegt. Trú-
'n er ekki einhver persónuleg einka-
uPplifun hið innra, heldur samfélags-
*e9t „kirkjulegt" átak hið ytra. Að feta
' fótspor Krists er að koma til hinna
siúku, ofsóttu, reka burt „illa anda",
boða vonlausum raunverulega von í
bessum heimi, þar sem ótal gátur
stara á mann vonlausum augum. Að
bjálpa manninum til að finna sjálfan
s'9> átta sig, leysa af honum hlekki ó-
^elsis í raunverulegri merkingu þess
0rðs- Allt er þetta hlutverk kristinnar
b'rkju. Og hún á leik, vegna þess að
hhn er alþjóðleg, óbundin spilltri
bbhtik 0g óréttlátu viðskiptakerfi
he'msins.“
^argt er þarna kunnuglegt og
raunar margt vel sagt einnig. Þó hlýt-
0r Það að vekja athygli þeirra, sem
eima eru í kristnum fræðum, að
vergi er minnzt á frelsun frá synd né
auða, hvergi er nefnd iðrun, fyrir-
9efning né endurlausn, ekki heldur
®ndurfæðing né upprisa frá dauðum.
lf Það hjálpræði, sem boðað er,
'rðist skýlaust af „þessum heimi". Já,
eira að segja virðist svo, sem það
)alPræði eitt sé raunverulegt.
i öðru lagi hljóta þeir sömu menn
að hnjóta um það, sem sagt er um
holdgun orðsins, — að „orðið verði
hold." Ég verð að játa, að mér fellur
það illa. Það vekur hjá mér ugg.
Þegar ég var við nám í Þýzkalandi
um skeið, var Bultmann orðinn aldr-
aður maður og hættur kennslu. Kenn-
ingar hans um nauðsyn þess að klæða
hin gömlu orð úr guðfræðinni og goð-
sögninni og fá þeim jarðneska, skilj-
anlega merkingu fyrir samtímann, voru
löngu kunnar orðnar. Styr hafði þá
lengi staðið um hann, og satt bezt að
segja hygg ég, að hann hafi þá frem-
ur verið talinn til fortíðar. Fáa grun-
aði þá, að kenningar hans ættu eftir
að hafa þau áhrif, sem raun varð á.
Nú er hann víða, — þó líklega eink-
um vestanhafs og meðal ýmissa helztu
áhrifamanna Alkirkjuráðsins, — tal-
inn til hinna meiri „spámanna" guð-
fræðinnar. Til hans og lærisveina hans,
dyggra, er að rekja þá nýju merking,
sem hugtakið „holdgun orðsins" hefur
fengið í munni sumra guðfræðinga hin
síðari ár. Fjarri fer því þó, að hún sé
með öllu ný. Öðrum þræði gæti meira
að segja virzt svo sem hún væri ein-
ungis afsprengi og framhald þeirrar
guðfræði Nýja testamentisins, að söfn-
uðurinn sé eitt með Kristi, líkami hans
á jörðu. Þegar betur er að gáð, vekur
þó annað athygli. Þar, sem þessi
„nýja" merking eða áherÉla á holdgun
orðsins í kirkjunni, er einkum í há-
vegum höfð, virðist hneigðin til þess
að gleyma hinni „eldri" eða breiða
með öllu yfir hana ákaflega sterk. Og
hvað er þá orðið uppi á teningnum?
Það er vonandi Ijóst, hvað við er átt
þegar hér er nefnd hin „eldri merk-
139