Kirkjuritið - 01.06.1976, Qupperneq 68

sömuleiðis aðgreind frá öllum trúar-
legum fyrirbærum, sem — þótt þau
virðist saklaus við fyrstu sýn — ganga
út frá öðrum grundvelli eða stefna til
annarrar áttar en kristin trúarjátning
og breytni.
Jákvætt táknar þetta, að kristin trú
ásamt öðrum trúarbrögðum og mynd-
um trúarbragða viðurkennir meiri dýpt
í veruleikann en nútíma rökhyggja,
efnishyggja eða pólitískar stefnur við-
urkenna. Ásamt játendum annarra
trúarbragða halda kristnir menn fram
kröfu þess dýpri raunveruleika í fullri
meðvitund um það, að túlkun hans er
ólík meðal hinna mismunandi trúar-
bragða.
Af sanngirni til annarra trúarbragða
og með rökum eigin trúar afneita
kristnir menn sérhverri tilraun til að
breiða yfir þann mismun og mótmæla
tilraunum ýmissa heimspekiskóla og
hulduhyggju nútímans til að mynda
sameiginlegan kjarna úr öllum trúar-
brögðum.
Kristnir menn meta jákvætt tilraunir
vísinda til að kanna og skýra trúarleg
fyrirbæri, en þeir áskilja sér rétt til að
meta þau sjálfir og skýringar vísind-
anna á þeim út frá forsendum eigin
trúar.
Út frá forsendum eigin trúar mót-
mæla kristnir menn, þegar slíkar kann-
anir eru sagðar stundaðar í þeim til-
gangi að leita samfélags við eitthvað
dularfullt eða óþekkt, því að kristnir
menn játa, að Guð hafi leitað samfé-
lags við oss í syni sínum Jesú Kristi,
og að hann leiði oss í honum til sam-
félags við sig (sbr. Kól. 1.9—23; 2.6—
23; 3.1—17).
146
3.2. Afstaða til spiritisma
3.2.1. HvaS er spiritismi?
Spiritismi (andatrú) er sú hyggja eða
trú, er álítur mögulegt að leita sam-
bands við anda framliðinna. Orðið
tekur og til iðkana af því tagi. Sjálft
orðið spiritismi er nýtt af nálinni, en
fyrirbærið er gamalt og vel þekkt
meðal heiðinna þjóða. Necromantia
(að leita frétta af framliðnum) er heiti
hins forna og vel þekkta spiritisma
(ELC III, s. 2248—49).
Necromantia var alþekkt meðal ná-
grannaþjóða ísrael, og víða í Gamla
testamentinu eru þess háttar iðkanir
bannaðar, um leið og israelsmönnum
er bannað að leggja stund á hvers
konar mynd heiðins átrúnaðar (III-
Mós. 19—20 einkum 19.26,31 °9
20.6,26; V. Mós. 18.9—14). Nýja testa-
mentið getur hvergi necromantia bein-
línis, en víða eru kristnir menn í Nýja
testamentinu varaðir við að blanda
heiðinni guðsdýrkun saman við kristna
játningu og breytni. Og eitt atriði heið-
innar guðsdýrkunar á tímum Nýja
testamentisins var necromantia.
Kirkjan reyndi hvað hún gat
halda aftur af því, að atriði úr heið-
inni guðsdýrkun brytust út á yfirborðið
með þjóðum, er hún reyndi að móta
anda Jesús Krists. Það gerði hún ekki
fyrst og fremst með neikvæðum bönn-
um, heldur og með jákvæðum leiS'
beiningum, er grundvölluðust á Þvl’
að Kristur er sá, sem sigrað hefnr
dauðann og djöfulinn. Líf hinna kristnn
skal leiðast af því, að Kristur fái mð*'
að öll svæði mannlífsins. Ef honum er
haldið burtu frá e-u svæði, þá magnaSÍ
þar andstæðingur hans.
i