Kirkjuritið - 01.12.1976, Qupperneq 25

sínar styrku hendur. Og forseti kirkju-
^élagsins var hann samfleytt um 23
ára skeið. —Á þeim tíma fjölgaði söfn-
Urn þess úr 14 í 40 eða þar um þil.
En tala safnaðarmanna jókst á sama
íinna úr rúmum tveimur þúsundum upp
' nærfellt 7 þúsund.
Tvennt var það, sem í upphafi olli
^nestum erfiðleikum í hinu lifandi,
kristilega starfi, var það kirkjuskortur
°9 prestafæð. — Á fyrra atriðinu var
von þráðar ráðin veruleg bót. — Eins
°9 áður hefur verið skýrt frá, var fyrsta
'slenzka kirkjan í Vesturheimi, Víkur-
k'rkja að Mountain í North Dakota,
reist árið 1884. Tveimur árum síðar var
°nnur kirkja reist í North Dakota, —
' Pembina, árið 1886. Og í árslok 1887
Vsr fyrsta íslenzka kirkjan í Canada
v'9ð, — hinn 20. des., — en það var
irkja Winnipeg-safnaðarins, — og var
enni svo lýst, að hún væri rúmgott,
Vandað og veglegt guðsþjónustuhús.
Hitt atriðið reyndist talsvert erfiðara
v'öfangs. Þegar á næsta ári eftir stofn-
Un kirkjufélagsins hvarf séra Hans B.
horgrímsen úr þjónustu þess, — og
Qerðist prestur hjá norskum söfnuðum.
°tt það komi hvergi, að því er mér er
unnugt, beinlínis fram, þá mun ekki
°s®nnilegt að hinn stranglútherski andi
'ssouri-sýnódunnar, sem hann á
námsárunum hafði drukkið í sig og
^fftazt aJ’ — hafi sinn þátt í því,
a hann fann sér ekki andlegt heimili
'hnan þeirra veggja, sem kirkjufélag
'nna íslenzku bræðra hans markaði
^onum. Einnig mætti láta sér til hugar
°ma, að hann hafi í upphafi ætlað sér
a hlutskipti að gerast leiðtogi hinna
f,reifðu safnaða meðal landa sinna, en
J°tt fundið, að þar var séra Jón hinn
útvaldi, en ekki hann, — og því hafi
hann dregið sig svo fljótt í hlé. — En
það skal þó skýrt fram tekið, að hér
er um ágizkun eina að ræða, því
hvergi verður neinnar misklíðar eða
átaka vart milli þeirra. — í skýrslu
fyrsta kirkjuþingsins — 1885, — er frá
því sagt, að hann hefði sökum heimil-
isástæðna sinna, talið sig knúinn til að
hverfa á brott fyrir þingslit. „Flutti hann
fundinum þakkir fyrir lipurð þá og vel-
vild, er sér hefði mætt í orðum og við-
móti, — og bað hinu unga kirkjufélagi
blessunar og framfara“, eins og kom-
izt er að orði í fundargjörð kirkjuþings-
ins. — Eitthvað gegndi sr. Hans
prestsstörfum meðal íslendinga all-
löngu síðar, — en aldrei til langframa.
— Hann var Ijúfmenni hið mesta, frá-
bær söngmaður, glæsimenni í sjón og
raun, — vinsæll og virtur meðal þeirra,
sem nutu þjónustu hans. Séra Hans
varð háaldraður, — lézt í ársbyrjun
1942.
En maður kom í manns stað. Sum-
arið 1886 bættist kirkjufélaginu nýr
starfsmaður, séra Friðrik J. Bergmann.
Hann hafði fyrst stundað nám við skóla
norsku sýnódunnar í Dowa, — og þar
komizt í snertingu við hin margnefndu
strangtrúarsjónarmið, sem sr. Páll Þor-
láksson og síðar sr. Hans Thorgrímsen
voru fulltrúar fyrir, — og mótazt mjög
af þeim. Að loknu námi þar fór hann
svo til Noregs og las guðfræði við há-
skólann í Kristjaníu, en lauk ekki prófi.
Til Vesturheims kom hann aftur árið
1885 og var einn af fulltrúunum, er
sátu fyrsta kirkjuþingið það ár. Vet-
urinn eftir hélt hann svo áfram námi
við lútherskan guðfræðiskóla í Phila-
delphia, — útskrifaðist þaðan um vor-
263