Kirkjuritið - 01.12.1977, Blaðsíða 11

er- Þa5 er ekkert til svo myrkt og
eir|ingarlaust og óskiljanlegt, a5 það
ekk' fen9's hlutverk> að Það geti
er \ ÖSlast nierkingu og tilgang. Það
^e kert til svo fjarri Guðs vilja og til-
qó«an’ 30 hann 9eti ekki nota® Það til
j Snuið Því til blessunar.
man 6SSa att beinir hann athyg!i sinna
na' Þe9ar þú mætir neyð og böli,
skakStUr vitaS eitt °9 skilið eitt og
að h,V|ta 6itt’ 09 ÞaS er þetta: Hér á
Unia pa’ Guðs kærleikskraftur getur
ti| af si9Ur hér, og hann kveður þig
ag VS Ipta’ hann vill nota þig, oss ber
ég ^ana Verk hans, segir Jesús, oss,
mér f minum mönnum og þeir með
meqin 6"Su iið> i'kna þú, vertu þeim
myrkri’gSem Guð er 1 barattunni við
%ðina dauðann, og þú skalt sjá
ina nA 3ns ' 9e9nurn myrkrið, þraut-
Þan dauðann-
sínumn'k- Svarar Jesús lærisveinum
hann 1 lrkjunni sinni. Þannig svarar
enn í dag.
En »að eru ,
°g mce|a ,Sem sa9* fieiri> sem tal
um vang 6ira fatnvei heldur en hanr
eilífðarinarnai da9sins °9 leyndardóm;
hað Vera^K^ °9 hvers vegna skylc
segir en pyn9ra á metum, sem han
Jesús f yað annað? Hver er þess
mikiivEeq v6r Pessi spurning ekki svi
Sru mörq ér hetum orS hans, og þai
m^nd han SV° taiie9, ver höfum fyrir
6kki nóg?S’ °9 hun er fo9ur- Er Þetti
ta|li2t a9 hugsa ýmsir. Og menn get:
menn men dann se 9rur|dvöllur, e
hver a 9a áskilja sér að túlka það
a V'SU. Kristur sem hugtal
eða hugsýn var líka á dagskrá í sam-
tíð Jesú, mjög svo það. Það var meg-
inatriði í +rúarlegri hugsun þjóðar
hans, og það skorti ekki hugmyndir,
háleitar sumar. Og þaðan kom and-
staðan, sem skall á honum.
Það er mér umhugsunarefni, og það
hefur leitað á mig marga sund, hvern-
ig ég hefði orðið staddur, ef ég hefði
verið samtímamaður Jesú, kannski átt
ábyrgðarstöðu að gegna ,kannski not-
ið tiltrúar í einhverjum flokknum, t. d.
í þeim, sem nefndist farísear, hvernig
mér hefði farizt og farnazt, mér, eins
og ég er gerður, í viðskiptum við
manninn frá Nazaret. En sem betur
fer var ég ekki uppi í Júðalandi fyrir
2000 árum. Þar fyrir er ég ekki laus
mála. Jesús knúði þá, sem honum voru
samtíða, til þess að taka afstöðu. Ég
kemst ekki heldur undan. Og það
kemur að því, að raunveruleg afstaða
mín til hans verður afhjúpuð engu síð-
ur en þeirra. Vegna þess að hann er
þannig bæði fyrr og síðar, að hann
setur þessa spurningu á oddinn al-
gerlega: Hver er ég? Það hefur eng-
inn lifað, sem gerir það á sama hátt.
Hvernig sem trúarbrögð eru borin
saman og trúarhöfundar, þá verður
ekki um það villzt, að Jesús sker sig
algerlega úr í þessu. Andstaðan, sem
hann mætti .stafaði ekki eingöngu af
því, að hann gekk í berhögg við ýms-
ar hugmyndir um hinn fyrirheitna
Messías og annað. Hún spratt fyrst og
fremst af því, að hann, í hverju orði
sínu og verki, vísvitandi, setti þessa
spurningu á oddinn: Hver er ég? Og
hann gekk heldur beint í opinn dauð-
ann heldur en að slá af eða undan í
þessu.
249