Kirkjuritið - 01.12.1977, Blaðsíða 16

með. Og það kærði sig ekki um
slíkt.
Ég bað til Guðs, að hann sýndi
mér, hvað til bragðs skyldi taka. Þá
var mér skotið því í brjóst, að ég
skyldi snúa mér að þeim, sem hafði
stjórnað biblíulestrinum, vafninga-
laust. Ég spurði hann, hvort hann
hefði í raun öðlazt frið við Guð, sam-
félag við Guð. Hann horfði á mig
nokkra stund, en sagði síðan: ,,Víst
finnst mér stöku sinnum, að ég eigi
samfélag við Guð. En það er afar
sjaldan." Þá leit hann aftur á mig, og
spurði: „Hvernig fannst þú friðinn?“
Þeirri spurningu varð ég fegin. Og
þegar ég fór að svara henni söfnuð-
ust allir umhverfis okkur og hlustuðu
hljóðir á frásögn mína. Ég lýsti því,
hvernig ég hefði fundið Krist og öðl-
azt fyrirgefningu syndanna fyrir blóð
hans. Þegar ég hafði lokið því, fór
fólkið að spyrja, og það voru góðar
spurningar, sem fram voru bornar.
Það var auðfundið, að mikið hafði
verið hugsað um þessi efni. Einn úr
hópnum gerðist eins konar umræðu-
stjóri, því að ekki gat ég svarað öll-
um spurningunum í einu. Síðan var
gert matarhlé og okkur boðið að
borða. Við máltíðina var þráðurinn
tekinn upp að nýju og haldið áfram
góða stund. En þá kom að því, að
mér fannst að við ættum að kveðja.
Ég reis úr sætinu. Ég hafði kunnað
svo vel við mig meðal þessa fólks, að
mig langaði til að þakka því öllu
sameiginlega. Og þegar það sá, að
ég ætlaði að segja eitthvað, varð
hljóð um allan salinn. Því næst þakk-
aði ég móttökurnar og sagði, að mér
hefði fundizt áþekkt að vera meðal
þess eins og að vera meðal finnskra
stúdenta, þegar ég starfaði með
þeim. Síðan bætti ég því við, að Þa®
væri trú mín, að fyrr eða síðar hlýtLJ
þeir, sem leituðu Guðs og vilja hans
í þessum anda, að komast á Þann
veg, sem ég hefði fundið af náð
Guðs.
Allir fylgdu okkur að bílnum °9
vildu nú gjarna þiggja bæklinga
bækur. Síðan héldum við burt. En
við höfðum varla ekið nema fáeina'
mínútur, þegar við mættum nokkrarr1
mönnum í hestvagni. Ég leit svo
að þeir mundu vera strangtrúaðir
öfgamenn og hugsaði sem svo,
Guð hefði viljað forða okkur undan
áður en þeir kæmu til búgarðsia5'
Ekki veit ég, hvað því olli.
Aili segir okkur ekki frá því þesSlJ
sinni, að hún þóttist þekkja ein(1
þeirra manna, sem þær stöllur m&tt0
þar. Enn síður getur hún um Þann
grun sinn, að byssukúlan, sem W'
var nefnd, kynni að hafa verið í
við þessa kumpána. — í rauninn'
kærir hún sig alls ekki um að v't0’
hvaðan kúlan kom.
— Við vorum þarna á laugarde^
segir hún þessu næst. Sunnudag'1^
hvíldum við okkur, en þegar við t0<.
um eldsnemma á mánudagsm°r9 _
til lögreglustöðvarinnar, þar sem v'n
kona mín fékk bíl sinn geymdan,
sögðu lögregluþjónarnir: ,,Já, P'
getið farið hvert sem þið kjeS'
nema til búgarðsins, sem þið
sóttuð á laugardag. Hermdarvari<
menn eru þar allt um kring.“ g
Þá þóttumst við skilja, að G
hefði viljað, að þeir, sem þar bjdð ^
fengju að heyra fagnaðarerindið a
254