Kirkjuritið - 01.12.1977, Qupperneq 21

0ru á batavegi, og þar var ég um
sirin.
tiu30 Var miki® 9ert fyrir mig, mér
s. ækr|inga. Fyrst var ég blásin, en
ya. æknirinn, sem hafði það á hendi,
tist. Þá tók við nýr læknir, ungur
Ur’ sem ekki Þekkti sjúklingana.
j 9ar e9 kom fyrst ti Ihans, voru mér
k0°9áti fengin fylgiskjöl annarrar
,^^nu auk minna. Ég var svo kölluð
sa *°9 retti lækninum skjölin, en
ha?g' el<kert °9 vissi ekki' að e9
skjlagt skJÖI konunnar ofan á mín
Sft°' ^9 læknirinn tók heldur ekki
Han 9VÍ’ Þetta v°ru tvenn skjöl.
hin nk9at mer svo Þann skammt, sem
^laöi011^ átt' að fá' En Þegar ég
fyrir aS standa upp, sortnaði mér
er augum- Læknirinn spurði. ,,Hvað
nefndUj að ySur’ frú —?“ °9 hann
SVar '. natn hinnar konunnar. Ég
náfö^ aS e9 væri ekki sú frú. Þá
ug bn.aSi hann og spurði: ,,Hver er-
Og ber Þa? Nafnið stendur þarna.“
hafðj ^ attaði hann sig á, að hann
þe engið tvenn skjöl í hendur.
saiTian3^ tlann hafðl borið skjölin
no míki SagSi hann: ,,Já, ekki munar
Á éq' * En ÞvaS a e9 nú að 9era?
sem 9 taka eifthvað af þessu aftur
°f ^9 gaf Vður? Það var helzt til
hefðj ■ ' .^9 svaraði því til, að ekki
kyrr V'f á Þvi- Dálitla stund lá ég
að sta ekknum, en þegar ég reyndi
leig ,'1 a UPP aftur, fór allt á sömu
konu *°, S kaliaði hann á hjúkrunar-
sagð: ' aS fara með mig í rúmið. Ég
Og Var| enni’ hvað komið hefði fyrir,
®9 fékk Var hun farin fra mer’ Þegar
fékk s brunaverk [ síðuna .Síðan
asi|uu og hóstaði upp
°Si' ba hringdi ég á hjúkrun-
arkonuna, og hún kallaði umsvifa-
laust á lækninn. Hann létti nokkuð á
blásningunni.
Þegar ég fór svo í myndatöku, eftir
þetta, kom í Ijós, að sárið hafði
stækkað mikið.
— Þetta gerðist sem sagt áður en
þú varst skorin upp?
— Jájá. Þegar yfirlæknirinn kom
aftur til starfa, kom hann á stofu-
gang með unga lækninum og leit yfir
skýrslur mínar um leið. Hann sneri
sér þá að honum og spurði: „Hvað
er hér um að vera?“ Hinn reyndi að
skýra málið, en yfirlæknirinn varð
æfur og fór með hann út úr stofunni.
Ekki veit ég, hvað þeim fór frekar í
milli, en eftir þetta varð ég aldrei vör
við þennan unga lækni. Ég er hrædd
um, að hann hafi misst stöðu sína
vegna þessa.
— Það var dapurleg saga.
Það verður dálítil þögn. Aili er
hugsi, en bætir síðan við.
— Eftir þetta var ég svo skorin
upp. Bróðir minn sagði mér, að hann
hefði verið sannfærður um, að ég
myndi deyja þá. Honum fannst ég
eiga svo erfitt um andardrátt, þegar
hann kom til mín. Það var eftir að-
gerðina. En þetta tókst. Og ég fékk
að fara aftur til ísraels.
En hvernig ætlið þér að komast?
— Vetrarstríðið stóð enn, þegar ég
fékk að fara heim af sjúkrahúsinu.
Og litlu síðar fékk ég beiðni frá stifts-
ráðinu, um að ég færi og vitjaði Kar-
elanna, sem höfðu orðið að flýja úr
heimkynnum sínum og höfðu dreifzt
víða um. Ég fór þá og ferðaðist um á
259